وارستگی از دیدگاه اکهارت و مولوی

هدف نوشتار حاضر پژوهشی تحلیلی درباره «وارستگی» از دیدگاه اکهارت و مولوی،دو عارف بزرگ مسیحی و مسلمان است؛ که با استفاده از منابع کتابخانه‌ای، مفهوم و ویژگی‌های وارستگی مورد بررسی قرار گرفته است. وارستگی یکی از محوری‌ترین آموزه‌های عرفان در میان همه عرفا و مکاتب عرفانی است. وارستگی در نظر اکهارت و مولوی چنان منزلتی دارد که همگان را به این راه دعوت می‌کنند. وارستگیدر نزد اکهارت و مولوی عبارت است از عدم تعلق، حریت و ترک؛ حالتی که فرد کاملاً از خویش و همه چیز بیرون رفته و به اتحاد با خدا نایل می‌شود. حالتی است که فرد کاملاً ازخویش و همه چیز بیرون می‌رود. هیچ ندانستن، هیچ نداشتن و هیچ نخواستن سه پیشنهاد اکهارت برای رسیدن به وارستگی است، به همان ترتیب ترک علم، ترک تعلق و ترک اراده برای رسیدن به وارستگی از دیدگاه مولوی ضروری است.

Detachment in Eckharts and Rumis Viewpoints

The purpose of this paper is an analysis of Detachment from the perspective of Eckhart and Rumi, the great Sufi, Christian and Muslim, which uses library resources to study the concept and characteristics of Detachment. One of the pivotal teachings of Gnostic philosophy among all mystics and mystical schools is Detachment. Its dignity is so that Eckhart and the Rumi intends to invite everyone to gain it. From the perspective of Eckhart and Rumi, Detachment is the lack of belonging, freedom and leave in this state, the mystic leaves the whole of his person and everything and achieves into the union with God is. From Eckhart’s view, without knowing, without possession and without desiring, one achieves Detachment. In the same way, Rumi says that leaving of knowledge, belonging and will is necessary to achieves Detachment.