«جایگاه عَما در مباحث وجود شناختی»

عما در برگیرنده تمامی اشکال هستی است، همچون ملایک مقرب، انواع و گونه‌های افراد؛ پس این ظهور اولیه تمامی عالم را در برمی‌گیرد. بدین ترتیب عما را میتوان وجود منبسط انگاشت که تمامی عالم را از جبروت تا ناسوت همچون یک واحدِ مشتمل و کُل‌گرا در برمی‌گیرد. عما همچون نَفَس رحمانی حق، که وابسته و همبسته به خود اوست،[1] در دو سطح میتواند به کار گرفته شود: یکی به عنوان وجود منبسط یعنی یک واحد کُلگرا که از جبروت تا ناسوت را دربردارد و دیگر اینکه در سطحی بالاتر از ملکوت یعنی به قولی احدیت و یا واحدیت. به همین دلیل است که عده‌ای آن را به احدیت و عده‌ای آن را به واحدیت نسبــت داده‌اند. البته به این دلیل است که عما چون به ابر نازک تعبیر شده است؛ بعضی آن را مقام احدیت گفته‌اند، زیرا مقام احدیت در حجاب عزّت و سما رفعت است؛ و بعضی آن را مقام واحدیت گفته‌اند؛ زیرا مقام واحدیت واسطه بین سما اطلاق و ارض تقیید است، همانطوری که ابر واسطه بین سما و ارض است.