بررسی نوستالژی در رساله های شهاب الدین سهروردی

نوستالژی ـ که آن را غم غربت و حسرت و دلتنگی برای گذشته معنا کرده اند ـ یکی از بن مایه های رایج در ادبیات عرفانی است. ادبیات عرفانی با توجه به مضمون و محتوای خود، قابلیّت ذاتی تحلیل نوستالژیک را دارد و از آن جا که نگاه حسرت بار به گذشته در تصوف و عرفان اسلامی در دوره هایی تشدید می شود و تبلور تجلّی این نگرش، در متون عرفانی نیز تاثیر-گذار بوده است، بررسی این مفهوم می تواند گامی نو در شناخت بیشتر اندیشه ی نویسندگان این آثار باشد. در پژوهش حاضر سعی بر آن است که میزان و چگونگی بهره مندی رساله های فارسی شهاب الدین سهروردی از عاطفه ی نوستالژیک نمایش داده شود.نوستالژی زمان و مکان، غم دوری از وطن و اشتیاق آرمان شهر، نوستالژی احوال خاص از مولفه های نوستالژیک در رساله های سهروردی به شمار می رود. در این میان، حسرت و دلتنگی برای زادگاه و موطن اصلی، پر بسامد ترین مصداق می باشد.