زمینه‌‌های پیدایش خرابات و تطورات آن در متون عرفانی

مفهوم خرابات از بعد لغوی و سپس جایگاه خاص آن در آیین مهرپرستی به دلایل متعددی آن گونه که می‌بایست مورد بررسی واقع نشده و معنای مستقلی که جامع و مانع باشد برآن مترتب نگردیده است. سیر تاریخی و تطور لغوی و مشربی این واژه نشان می‌دهد، خرابات در اصل همان «خورآبه» در آیین میتراییسم بوده که با طی مراحلی دشوار، سالک طریق آن مشرب به آنجا ره می‌یافته است. بعد از اسلام و ظهور مشرب عرفان و تصوف این واژه و مفهوم، با بسامدی فراوان در آثار عرفانی و ادبی متجلی گردید و در ادبیات قلندرانه چنان راه یافت که هر کس به ظن خود از آن تعبیری نمودو متاسفانه نقب انحرافی از این واژه به وجود آمد که با اصل جایگاه خاصی که در آیین میتراییسم داشت؛ تفاوت کلی دارد و متاسفانه در مفهوم عام، به عشرتکده و شرابخانه، نقل به معنی گردید. نگارنده در این مقاله بر آن است تبیین نماید که اصل مفهوم خرابات بر خاسته و برگرفته از چه آیینی است و سیر تاریخی‌آن چگونه است؟