دیدگاه عرفانی ابن الفارض

تصوّف و عرفان گونه‌ای از شناخت به مدد دریافت‌های شهودی و باطنی است که در مقابل علوم استدلالی قرار دارد. این پدیده که از آغاز اسلام و در نخستین دهه‌های اسلامی متولد شد، در طی زمان بالنده‌تر گردید و از ماهیت عملی خود به سوی جنبه‌های نظری گرایش یافت و اندک اندک پیچیده‌تر شد تا جایی که به صورت نظریه‌ای شبه فلسفی در آمد، و شاعرانی با مسلک و مشرب صوفیانه و عرفانی خود، کوشیدند تا ابعادی از این نظریه و بعضاً آداب مرتبط با آن را در شعر خود متجلی کنند که ابن الفارض یکی از این کسان است. این مقاله بر آن است تا ابعادی از عرفان ابن الفارض و تجلّیات آن را در شعر این سراینده عرب، مورد بررسی و تحلیل قرار دهد.