جایگاه پیر در سلوک عرفانی (از منظر عرفای کبرویه)

این پژوهش نقش پیر را در طریقه کبرویه بررسی می‌کند که نقشی محوری دارد. پیر، به معنای مرشد، کسی است که به فنای خود موهوم رسیده است و با دریافت نور محمدی، تولد معنوی سالکان را میسر می‌کند و بر آنها خرقه ارادت می‌پوشاند. در نمادسازی رنگ‌ها در کبرویه، رنگ خرقه مناسب با سیرت سالک است. پیر باید عالم و عامل به شریعت، طریقت و حقیقت باشد؛ چنین شخصی که اراده‌اش در اراده حق فانی است، از سوی خدا محافظت می‌شود. در طریقه کبرویه، پیر محور طریقت است. او همچون نبی به راه و مهالک و مفاسد آن آشناست و امراض درونی مرید را مداوا می‌کند و او را به سلامت به مقصد می‌رساند. در سایه شیخ است که مرید از دست شیطان و نفس نجات می‌یابد و در آیینه پیر خدا را می‌بیند. در نهایت، باید گفت با وجود ضرورت پیر در تصوف، مدعیان دروغین پیری نیز هستند که ممکن است استعداد وصال معنوی سالک را از بین ببرند. پیران دروغین، حرف‌های کاملان را تقلید می‌کنند. راه پیدا کردن پیر حقیقی، تقدیر و عنایت الهی است و با قانون جاذبه و تجانس و سنخیت مرید و مراد شناخت پیر حقیقی میسر می‌شود.