کاوش معرفت‌شناسانه سیاوخش (بررسی عرفانی داستان سیاوش)

گنجینه ‌باستانی زبان و ادبیات پارسی همچو دیگر ادبیات‌های کهن و غنی، سرشار از روایات و افسانه‌‌هایی درخصوص دل‌باختگی مردان و زنان به همدیگر می‌باشد که هرکس از ظن خود یار راوی آنها شده و لکن نتوانسته اسرار نهانی را از کنه‌شان بکاود و البته این برمی‌گردد به گنجایش اندرونی آن داستان‌ها در پذیرش نگرش‌های مختلف ناظران. یکی از این افسانه‌‌ها که به شکل زیبایی توانسته این مضمون را در خود بپروراند، اسطوره مشهور دل‌باختگی سودابه به سیاوش ایرانی در شاهنامه حکیم توس ‌می‌باشد. این داستان جامع عشق رنگی و نتیجتاً ننگی سودابه به سیاوش است.در این جستار بر آنیم تا به اختصار این داستان را نه از دید حماسی و پهلوانی (که خصیصه ذاتی شاهنامه و بالطبع این داستان است) بل از منظر معرفتی و عرفانی مورد کنکاش قرار دهیم و برخی از ویژگی‌های منحصر به فرد آن را برشماریم. البته بودند کسانی که این داستان را به لحاظ دینی مورد بررسی قرار داده و به طریق مقایسه آن با داستان یوسف پیامبر(ع) به وجوه مشابهی دست یازیده‌اند. «آب دریا را اگر نتوان کشید هم به قدر تشنگی باید چشید».