عدم و مراتب آن در اندیشه مولوی

یکی از کلیدی‌ترین واژه‌های عرفانی در اندیشه مولوی «عدم» می‌باشد. مولوی در آثارش این واژه را با «نیستی» به صورت مترادف به کار می‌برد. این گزاره عرفانی که در واقع یکی از هسته‌های اوّلیه و مرکزی اندیشه عرفانی مولوی را تشکیل می‌دهد، در منظومه فکری وی در معانی متفاوت و گاهی مختلف از هم به کار می‌رود که برای ناآشنای با زبان و اندیشه مولانا، شاید امری مغلق بنماید. لیکن جریان سیّال ذهن مولوی از این گزاره، معانی متفاوت خلق کرده است که از آن نمونه می‌توان به کاربرد آن در مفهوم اعیان ثابته، عالم ماورای طبیعت و ماده، دنیای علم خداوند، کارگاه صنع حق، مقام فقر و فنا، انکسار صفات بشری، حقیقت کلیه، عالم غیب و مجرّدات، عالم خیال و هوی و هوس اشاره کرد.