تابوستیزی در شطحیات عرفا

هنگام مطالعه متون عرفانی، در کنار ارتباط جذبی سالک با خدا که توام با توکل، شیفتگی، تسلیم و در نهایت فناست، ارتباط دیگری نیز وجوددارد که در ظاهر گفتار و کردار، حریم مقدس و نامقدس را رعایت نمی‌کند. اجتماع این تلقی «تابوشکنانه» با آن رابطه انفعالی، هر خواننده ای را دچار تناقض می کند. جستار حاضر درصدد بررسی دلایل تابوستیزی در شطحیات عرفاست، این که چه دلایل فردی یا اجتماعی و یا حالات روحی می تواند باعث بروز شطحیات شود. تامل در دلایل تابوستیزی نشان می دهد که گرچه گستاخی عرفا در مواردی اعتراض به تحریف ارزش هاست، در اغلب موارد محصول صمیمیت و شیفتگی انسان نسبت به خداوند است و هیچ منافاتی با سرسپردگی عارف ندارد.

anti-taboo in the mystics shatahiat

when studying mystical texts, in addition to the assimilation relationship of the seeker with god, which is accompanied by trust, fascination, surrender, and finally, there is another relationship that does not respect the sanctity of the sacred and the unholy in the appearance of words and deeds. the association of this disruptive attitude with that passive relationship makes every reader feel conflicted. the present essay aims to investigate the causes of hypocrisy in mysticism, what individual or social reasons or mental states can cause the emergence of mysticism. reflecting on the reasons of anti-taboo shows that although the arrogance of the mystics in some cases is a protest against the distortion of values, in most cases, it is the product of man's intimacy and fascination with god, and it has nothing to do with mystic devotion.