تخیل، رویت و رویا در اشعار عارفانه ملک الشعرای بهار

ملک الشعرای بهار، از شاعران برجسته‌ دوران مشروطیت و از نخستین شاعران اجتماعی‌سرا است که توانست نگرش اعتراضی را وارد شعر پارسی زمانه‌اش کند. در میان اشعار بیشمار بهار، بخش قابل توجهی به شعر عرفانی اختصاص داده شده که عمدتاً با موضوع عشق و شهود و مکاشفه سروده شده است.ارزش اشعار عرفانی بهار به این خاطر است که آرایه‌های ادبی و رمزگرای عرفانی را در آن برهه از تاریخ ادبی که گرایش به سبک خراسانی تحت عنوان بازگشت ادبی به فراموشی سپرده شده بود، به ادب معاصر منتقل کرد و از طرفی محتوای عرفانی از جمله رویا و مکاشفه را به بستر شعر جدید معرفی کرد.در این پژوهش با رویکرد توصیفی -تحلیلی و به شیوه کتابخانه‌ای به بررسی دو شاخصه تخیل و رویا در شعر بهار می‌پردازیم.