یادگار مکتوب خاندان بزغش در مکتب صوفیانه‌ سهروردیه

سهروردیه یکی از چندین جریان تصوف عملی و زاهدانه در قرن هفتم هجری بود که توسط صوفی صالحی موسوم به «ابوحفص، شیخ شهاب‌الدین عمر بن محمد سهروردی» بر اساس عقیده به جمع میان طریقت و شریعت (زهد و شرع) بنیان نهاده شدو نوعی واکنش به اعتراضات و مخالفت‌های دیرین فقهای دینی به جماعت صوفیه بود که در چندین مورد،منجر به صدور حکم قتل آنان شده بود،این سلسله پس از سهروردی توسط شاگردانش در هند و پاکستان و ایران و عثمانی رایج شد، نجیب‌الدین علی بن بُزغش شیرازی رئیس شاخه‌ ایرانی آن در مناطق مرکزی ایرانبود و اصول این طریقه را بواسطه‌ شاگردان نامدار خود که فرزندش ظهیر‌الدین از آن جمله است اشاعه داد، در نهایت، شیخ صدر‌الدین جنید شیرازی نوه‌ شیخ ظهیر‌الدین، عوارف المعارف را که در حکم رساله‌ عملیه‌ این سلسله بود،به فارسی شرح و علاوه بر تبیین مشکلات و مبهمات آن بسیاری از ظرایف و نکات آن را نمایان ساخت، در این نوشتار ضمن معرفی سلسله و رساله‌ عملی سهروردیه، پیشرفت آن در خاندان بزغُشیه جستجو شده و نسخه‌های نویافته‌ شرح ماندگار و تاثیرگذار صدرالدین معرفی شده است،