اعتبار سنجی روایات کتاب مستطرفات السرائر

اعتبارسنجی روایات کتاب مستطرفات السرائر در بخش انتهایی کتاب،  موضوع این پژوهش است. ابن‌ادریس حلی از محدثان قرن هفتم هجری که می‌توان آن را دوران آغاز تغییر معیار صحت احادیث دانست تعدادی از روایات را از منابع حدیثی دیگر استخراج و به صورت عمدتاً مرسل در کتاب خود درج کرده است. به منظور اعتباربخشی به این روایات، نظرات موافقی  از جانب برخی معاصران وجود دارد. برخی از ایشان با اتکاء بر ادعای ابن‌ادریس که در تالیف کتاب خود به خبر واحد اعتناء نکرده است و یا با مدنظر قرار دادن سلسله اجازات ابن‌ادریس تا شیخ طوسی و یا اشاره به روش ابن‌ادریس در دستیابی به  احادیث به صورت وجاده، سعی در اعتبار بخشی روایات این کتاب دارند. پس از بررسی ساختار کتاب مستطرفات السرائر و واکاوی ادله صحت روایات، مشخص گردید که صحیح دانستن تمامی روایات این کتاب از منظر سندی ناصواب است ؛ بسیاری از آن‌ها از ارسال خارج نمی‌شود و بسیاری دیگر به علت ضعف و ناشناسی روات معتبر نیستند. از سویی قراین صحت نزد قدما که احتمالاً مورد کاربست ابن‌ادریس قرار گرفته‌اند، برای ما ناشناس است و بر اساس آن نمی‌توان به صحت تمام روایات این کتاب حکم راند. علاوه بر آن اگر به یک قرینه قدمایی دست یابیم، نمی‌توان آن را برای تمامی روایات مستطرفات به کار برد، زیرا اگر چه مستطرفات السرائر مجازاً یک کتاب انگاشته می‌شود، اما در حقیقت مجموعه‌ای از چند کتاب متفاوت است.

the authenticity of hadiths in mustatrafāt al-sarā'ir

the authenticity of mustatrafāt al sarā’ir, which is the final part of the book of al sarā’ir, is the subject of this study. ibn idris hillī, one of the hadith scholars of the seventh century ah, a period that can be considered as the beginning of the change in the standard of authenticity of hadiths, took a number of hadiths from other hadith sources and included them in his book. in order to authenticate these hadiths, there are positive opinions from some contemporaries. they try to authenticate the hadiths of this book either by relying on the claim of ibn idris who did not pay attention to the single news, or by considering ibn idris’s series of permissions, or by referring to ibn idris’s method of obtaining hadiths by finding (wijādah). after examining the structure of the book mustatrafāt al sarā’ir and analyzing the evidence for the authenticity of the hadiths, it is concluded that with regard to the sanad, it is not correct to consider its hadiths completely authentic. also, we are unaware of the authenticity proofs of the early scholars, which were probably also used by ibn idris. accordingly, we cannot judge the authenticity of all the hadiths present in the book. furthermore, an early sign cannot be used for all the hadiths of mustadrafāt, because although mustadrafāt al sarā’ir is considered a single book, it is actually a collection of several different books.