اعتبارسنجی دیدگاه ابوالفضل برقعی در کثرت روایات مخالف قرآن در کتاب کافی

معیار عرضه‌ی احادیث بر قرآن، اوّلین و مهمّ‌ترین مبنا در نقد متن حدیث است. اصالت این روش ریشه در روایات معصومان دارد. حدیث‌پژوهان و دانشمندان شیعه و سنّی به این مبنا توجّه داشته و با بهره جستن از این روش به ارزیابی متن حدیث پرداخته‌اند. ابوالفضل برقعی که از روحانیان و نویسندگان معاصر شیعی است، در آثار خود به اصول و مبانی اساسی تشیع خدشه وارد کرده و صحّت آن‌ها را منکر شده است. وی در کتاب «عرض اخبار اصول بر قرآن و عقول» اکثر روایات کتاب کافی را مخالف قرآن دانسته است و بر این اساس سعی کرده تا کتاب باارزش کافی را از اعتبار بیاندازد. این مقاله با روش توصیفی _ تحلیلی، صحت و سقم ادّعای وی را سنجیده و با ارائه‌‌‌ی آماری ثابت می‌ کند احادیث به ظاهر مخالف قرآن تنها 6 درصد از کلّ روایاتی است که وی بررسی و ارزیابی کرده است. به علاوه تعداد احادیثی که به صحت متن آن و موافقت آن‌ها با قرآن اعتراف کرده، بیش از روایات مخالف است. در گام بعدی با تبیین معیار عرضه بر قرآن و روشن شدن روش صحیح کاربست آن، به نقد عملکرد وی در استفاده از این مبنا پرداخته شده و معلوم می‌گردد وی با روشی غیر علمی از این معیار بهره جسته است.

assessing abulfadl burqe’ī’s view on the abundance of hadiths against qur’an in kāfī

“presenting hadith on the qur’an” is the first and most important criterion in the criticism of the hadith text. this method originates from imams’ (as) hadiths.traditionists and shiite and sunni scholars have paid attention to this basis sothat they have evaluated the hadith text through this method. abulfadl burqe’ī, acontemporary shi’a cleric and author, challenged the basic principles andfoundations of shiism in his works and denied their validity. in his book presenting'usūl’s narrations on the qur’an and intellect, he considered most of thenarrations of 'usūl-e kāfī against the qur’an. accordingly, he tried to discreditthe value of the book of kāfī. using a descriptive-analytical method, this paperassesses the accuracy of his claims and presents statistics to prove that hadithsthat seem to be against the qur’an are only 6% of all those he examined andevaluated. in addition, hadiths that he admitted the authenticity of their text andconfessed their conformity with the qur’an are more than hadiths that he denied.in the next step, by explaining the criterion of “presenting hadith on the qur’an”and clarifying the correct method of its application, his work of using this basis iscriticized and it is then proved that he used this criterion in a non-scientific way.