بنیاد عدالت در آیۀ «معاشرت به معروف»

موضوع دادگری پروردگار در زمینه قانون گزاری، همواره کانون نگرش دین اندیشان بوده است . در این پژوهه عدالت در آیات‌ الاحکام قرآن پیرامون خانواده به ویژه پدیده زناشویی ، در دامنه «معاشرت به معروف» درآیۀ 19 سورۀ نساء مورد واکاوی قرار گرفته است. ابتدا بایستگی امرمعاشرت به معروف از طریق، سیاق آیه ، احاطه معروف برگستره وسیعی از پیوند زناشویی ، روایات هم آوا، کلام مشهور پیامبر انی بعثت لاتمم مکارم الاخلاق ، فعل امر عاشروا، تعیین واکنش کیفری برای سوء معاشرت در قانون مدنی و جدایی ناپذیری اخلاق از لوازم زوجیت به اثبات رسیده و سپس دادگری این فرمان با نگرش در نمونه هایی که مفسران وفقیهان برای معروف، آورده اند،در دامنه رهیافت هایی نشان داده شده است ، همچون: دوسویگی این فرمان ، گزینش مرد به‌عنوان مخاطب آیه، اطلاق فعل «عاشروهن»، هماهنگی معروف با عرف، گستره معروف درزمینه های گوناگون زندگی، درنگرگرفتن ویژگی های فردی زن، رهیافت ویژه به خوی زن، رویکرد به همه حقوق زن، سازگاری با توانمندی‌های مرد و هم با حکمت خداوند درزناشویی، دستور به معاشرت به معروف با زن حتی در صورت کراهت مرد و داشتن پیامدهای برون رفت از قلمرو معروف.

The Foundation for Justice in the behaving reasonably in the marital relationship

Context is considered in among the most important indications of understanding the words and access to what the speaker means. Also in the method of interpretation of Quran with Quran, context beside exploitation of other verses is cited as an indication for determination of the purpose of revelation’s. In contemporaneously, AdwaaulBayaan fee TafseerilQur’an bilQur’an by Muhammad AlAmeen Ashـ shanqiti (13251393 lunar year) is among important interpretation books of Sunni Islam which were written in interpretation of Quran with Quran style. The present research intends to study the position of context in this book and its author’s view. This research has been written based on chapter 10 to 15 of Quran. Regarding context’s position in this book and in shanqiti’s view we can say that although context has played rather effective role in some cases (including expression of meaning and purpose of verses’ terms, explanation of verse’s meaning, assessment of interpretator’s views and expression of taqdir And mahzuf) in some cases it has been ignored as a close and internal indication in meaning’s preference or in the other word, the other meanings of a verse taken from other verses, have been mentioned mainly beside contextative meaning. It can be concluded that between the two major indications of the method of interpretation of Quran with Quran citation to context is shanqiti’s second priority where as exploitation of the other verse is his first priority.