بررسی و نقد نظریۀ مشهور مبنی بر ظنی بودن ظواهر قرآن

عبارت های قابل توجهی از عالمان مسلمان حاکی است که از نگاه ایشان ، دلالت ظواهر قرآن بر مفادشان ، ظنی است. پاره ای از این عبارت ها ، مطلق است ولی بخشی از آن ها ، به مبحث عام و خاص و مسئلۀ تخصیص قرآن با خبر واحد اختصاص دارد.دربارۀ این سخن مشهور ، بحث منقحی به عمل نیامده و دلیل روشنی بر آن ارائه نشده ولی می توان از خلال مباحث ایشان ، به دلایل احتمالی آن پی برد. البته این دلایل ، قابل دفاع به نظر نمی رسند، چرا که بیشتر آن ها، حاصل بی توجهی به نقش و عملکرد لفظ در مقام محاوره و تقنین است. زیرا آن چه از لفظ در این دو مقام انتظار می رود، صرفاً افادۀ مراد استعمالی است و نه مراد جدی و بی تردید ظواهر قرآن، در این حد از افاده، مفید قطع هستند. پاره ای دیگر از این دلایل، سخنان مخدوش و قابل نقدی است که به اخباری ها نسبت داده شده. بلکه باید گفت شواهدی در دست است که نشان می دهد ، ظواهر قرآن ، از دلالت هایی قطعی و علم آور برخوردارند. آیاتی که مردم را به تحدّی با قرآن فرا می خوانند، آیات دعوت کننده به تدبر در قرآن و مفاد حدیث ثقلین، از مهم ترین این شواهد است.

Review and Critique of the Famous Theory of Speculation of the Appearance of the Qur’an

Notable statements of Muslim scholars indicate that, in their view, the implication of the appearance of the Qur’an for its content is mere speculation (ḍann). Some statements are absolute, but some are allocated to the issue of general and specific as well as the allocation of the Qur’an by a single account. There is no rational discussion of this famous discourse nor clear reason for it, but possible reasons could be deduced from scholars’ arguing. Such reasons, of course, do not seem plausible, as most of them are the result of neglecting the role and function of the word in dialogue and legitimacy. For what is to be expected from these two positions is merely the expression of an applicable meaning, not the serious. Undoubtedly the manifestation of the Qur’anic text, to such an extent, is useful. Other reasons are the confusing and criticized remarks attributed to the akhbārīs. Rather, there is evidence that the Qur’anic appearance has definite and scientific implications. Some instances, as the most evidences, are those verses which call people to challenge with the Qur’an, those which invite contemplation in the Qur’an, as well as the content of the thaqalayn hadith.