معنا‌شناسی توصیفی «عذاب» در قرآن کریم با تاکید بر رابطه هم‌نشینی

از جمله مهمترین راه هایی که امروزه در علم معناشناسی مورد توجه ادب پژوهان واقع شده، شناخت معنای واژگان از منظر همنشینی است؛ زیرا با بررسی واژگان در سیاق آیات میتوان به معنای دقیقی دلالت بر عقوبتی می کند که نتیجه « عذاب » از واژه دست یافت. واژه‌ طبیعی عمل فرد است؛ ولی اشارهای به شدت عقوبت ندارد؛ امّا همن شینی آن با او صافی مانند: الیم، شدید، مهین، نکر و غیره حالت و شدت آن را بیان میکند. هدف از پژوهش حاضر بررسی واژه‌ با روش تو صیفی- تحلیلی از طریق ارتباط همن شینی ا ست، « عذاب » تا تاثیر این اوصاف بر واژه‌ عذاب و حد و مرز این واژه همراه اوصاف گوناگون مشخص شود و در پی آن هستیم به این سوال پاسخ دهیم که آیا عذابهای مختلف مانند عذاب الیم، نکر، صعد و در کنار این « عذاب » غیره با همدیگر تفاوت دارند؟ بررسی واژه‌ اوصاف نشان میدهد که قرآن کریم برای بیان عذاب افراد اوصاف متعددی را بکار میبرد به عنوان مثال عذاب الیم نشان دهنده‌ دردی است که به آخرین حد خود رسیده و بیشتر آیات آن مربوط به کافران است، عذاب شدید نشان دهنده‌ عذابی سخت و محکم مانند زلزل های که س خت است، عذاب مهین، عذابی خوارکن نده ومخ صوص گناهی ا ست که رنگ ا ستهزاء دارد و عذاب نُکر عذابی پرب سامدترین و صف « الیم » ، نا شناخته ا ست؛ امّا در بین این او صاف عذاب در قرآن کریم و غالباً به عنوان صفت عذاب آخرت آمده و اشاره به این دارد که این عذاب دردناکتر و کیفر کافران دائمى است.

The semantics of the term punishment and its qualities in the Holy Qur’an based on the conjunction

Retribution (keyfar) is one of the most important divine traditions that emphasizes the pursuit of action and punishment. It is the main human motive for adhering to religious laws. This tradition has been repeatedly mentioned in the Holy Qur’an. A good illustration of this is the story of disobedience Children of Israel in the command of the fight for entering the Holy Land that is mentioned in the Qur’an (Mā’ida: 2026) as well as in the Torah (Numbers: Chapter 1314). Analysis of this tradition via critical discourse method represents the application of an element of Jewish discourse and its new articulation as central signifier in the formation of religiousIslamic identity. Rereading the divine tradition of retribution, relying on the verses of Surah Mā’ida, through textual analysis, discourse practice analysis and social practice analysis, shows how a sacred text plays a role in redefining religious concepts, organizing Muslim political and social identity, personification and identifying specific Islamic groups.