بازخوانی روابط معنایی واژۀ «العالَمین» براساس روش تحلیل مولفه‌ای

منابع لغوی و تفسیری، واژۀ «العالَمین» را دارای دو معنا‌ دانسته‌اند: «جهانیان»، یعنی آفریدگان یا ساکنانِ جهان؛ و «جهان‌ها»، یعنی جایی که آفریدگان در آن اقامت دارند. در مورد این واژه سوالاتی وجود دارد که پاسخ‌های درخوری نیافته است. مثلاً اینکه چرا ماده‌ای از ریشۀ «عِلم»، برای معنای «جهانیان» یا «جهان‌ها» به‌کار رفته است. لغویان مسلمان واژۀ «العالَمین» را عربی، و قرآن‌پژوهان غربی آن را عبری یا سریانی دانسته‌اند، اما هیچ‌کدام تفسیر روشنی برای معنای آن ارائه نکرده‌اند. روش این مطالعه، تحلیل واژه براساس مولفه‌های معنایی است؛ نخست، «العالَمین» براساس مولفه‌های آن در فرهنگ‌های عربی و غیرعربی به‌مثابۀ معنا‌شناسی تاریخی (درزمانی) تحلیل شده و سپس این کار به‌عنوان معنا‌شناسی همزمانی در بافت قرآنی پیش رفته است.در پایان میان این دو روش مقایسه شده تا روشن شود آیا نتیجۀ تحلیل درزمانی دربارۀ «العالَمین» با تحلیل همزمانی همخوانی دارد. براساس نتیجۀ تحقیق، واژۀ «العالَمین» در اصل با زبان‌های سبایی و فینیقی، و نیز עלם در آرامی و ܥܠܡ در سریانی ارتباط دارد و در زبان عربی به واژۀ «غُلام» نزدیک است. در تالیفات ربّانیان، کاربرد آن برای عصر و دوره و جهان رایج شده و مولفه‌های زمانی-مکانی آن تشدید شده است. بهترین معنا‌ برای واژه در بسیاری از آیات قرآن «انسان‌ها»، گاهی «جوان‌ها» (پسران)، و در برخی آیات «آفریدگان» یا «جهان هستی» است. همچنین، برخلاف اقوال لغویان و مفسران، تطوّر تاریخی واژه از مولفۀ فاعلی به سوی مولفه‌های زمانی-مکانی بوده است

Reconsidering the semantic relationships of the word "alAlamīn" according to component analysis Method

Najashi and Sheikh Tusi are among the most famous Shi’ite religious scholars. Following the establishment of the Hilla school and the validation of the Hadith based on the document, the views of Rajali Najashi and Sheikh Tusi were of great importance. Najashi and Sheikh Toosi, according to the duty of science of Rijal, which is the determination of the reliability and weakness of the narrators, have referred to some of their admonitions in their books. But sometimes they are confused about the credibility and weakness of a narrator. In this regard, this paper, by analyticaldescriptive method, attempts to investigate how AsifMohsseni exposed and interacts with contemporary religious scholars with these contradictions. Finally, it was concluded that the way of dealing with the conflicts of Najashi and Sheikh Tusi is not based on a rule or law, but depends on the inference and confidence that exists for the mujtahid and the religious scholars. Meanwhile, there is no strong reason to prefer Najashi’s views on Sheikh Tusi, and how the interaction with the narrators varies according to the certainty that the researcher achieves.