تحلیل اصلاحات ارضی ایران(دهه 1340) برمبنای روش شناسی ساختار کارگزار
|
|
|
|
|
|
|
|
نویسنده
|
علیپوریان طهماسب ,نوری اصل احد ,شهریاری حیدر
|
|
منبع
|
تاريخ اسلام و ايران - 1395 - دوره : 26 - شماره : 31 - صفحه:151 -176
|
|
چکیده
|
برنامه اصلاحات ارضی که از دهه 40 آغاز گشت و تا قبل از انقلاب سه مرحله را پشت سر گذراند موضوعی است که می‌توان ابعاد مختلف ان را از منظرهای متفاوت علمی بررسی نمود. به لحاظ اقتصادی برهم زدن تغییر شیوه تولید سنتی، به لحاظ جامعه شناختی تغییر در بافت و سلسله مراتب قدرت در جامعه روستایی و در نتیجه مهاجرت روستائیان به شهرها و شکل گیری جامعه توده‌ای (یکی از منابع مهم انقلاب اسلامی) و به لحاظ تاریخی، مرحله نوینی را در تاریخ معاصر ایران پدید آورد. اما با این حال اصلاحات ارضی با وجود موفقیت‌هایی در ان مقطع، به اهداف مورد نظر نائل نیامد. در این راستا سوال مطرح شده ان است که چرا اصلاحات ارضی با وجود موفقیت‌هایی فراوان به اهداف مطلوب خود نرسید؟ به عبارت دیگر چرا برنامه فوق مطابق با برنامه و اهداف از پیش تعیین شده‌ی ان، آنگونه که باید و شاید، به هدف مورد نظر نرسید؟ فرضیه مطرح شده ان است که فقدان بسترهای فرهنگیاجتماعی (یا ساختارها) از یک سوی و نیز عدم همکاری مناسب کارگزاران (یعنی مالکان، دهقانان و شاه) از سوی دیگر باعث گردید تا برنامه اصلاحات ارضی با وجود موفقیت‌هایی به اهداف مطلوب نرسد. پژوهش حاضر با استفاده از روش و نظریه ساختارکارگزار (ساخت‌یابی) به این مهم دست یافته است که ضعف کناکنش دو سطح ساختار (عدم آمادگی شرایط فرهنگیاجتماعی) و کارگزار (عدم همکاری مالکان، دهقانان و شاه) موجب نرسیدن برنامه اصلاحات ارضی به اهداف مطلوب شده است.
|
|
کلیدواژه
|
واژگان کلیدی: اصلاحات ارضی، ساختار-کارگزار، بسترهای فرهنگی- اجتماعی، شاه، دهقانان و مالکان
|
|
آدرس
|
دانشگاه رازی, ایران, دانشگاه رازی, ایران, دانشگاه علامه طباطبایی, ایران
|
|
پست الکترونیکی
|
he.shahriari@gmail.com
|
|
|
|
|
|
|