تاسیسات جهانگردی استان اصفهان در دورۀ پهلوی(1357-1320ش)

تاسیسات اقامتی و پذیرایی، از زیرساخت‌های مهم‌ صنعت جهانگردی است که دغدغۀ فراهم‌آوردن آن برای گردشگران خارجی از ابتدای دورۀ پهلوی در بین مسئولان حکومت وجود داشت. بررسی وضعیت تاسیسات اقامتی و پذیرایی اصفهان به‌عنوان یکی از قطب‌های جهانگردی کشور که همواره از دورۀ صفوی تاکنون مرکز توجه گردشگران بوده، اهمیت به‌سزایی دارد. با این رویکرد، هدف این پژوهش، بررسی زمانمند چگونگی توسعۀ تاسیسات جهانگردی استان اصفهان در جریان برنامه‌های عمرانی و مقایسۀ آن با دیگر استان‌ها و قطب‌های گردشگری در دورۀ پهلوی است. نتایج حاصل از این پژوهش نشان می‌دهد که سازمان برنامه تا پیش از تاسیس سازمان جلب سیاحان در 1342ش/1963م، علی‌رغم اذعان به اهمیت توسعۀ صنعت جهانگردی در کشور، بودجه‌ای برای تاسیسات جهانگردی اختصاص نداده بود. در طی برنامه‌های عمرانی چهارم و پنجم، اقدامات بسیاری در زمینۀ ساخت و توسعۀ تاسیسات اقامتی و پذیرایی صورت گرفت. با این حال، استان اصفهان سهم کوچکی از تحول تاسیسات اقامتی و پذیرایی کشور را داشت و صرف‌نظر از استان مرکزی با محوریت شهر تهران به‌عنوان پایتخت، استان‌های فارس، خراسان، خوزستان، مازندران و گیلان بیش از استان اصفهان تاسیسات اقامتی داشتند. این پژوهش به روش تحلیل تاریخی و با رویکرد توصیفی و تحلیلی بر اساس اسناد آرشیوی و گزارش‌های دولتی، مصاحبۀ فعال و مطالعات کتابخانه‌ای نگاشته شده است.

Tourist Facilities Of The Province Of Isfahan During The Pahlavi Period(1941-1979)

Accommodation and hospitality facilities are some of the most significant infrastructures of the tourism industry, of which providing them for foreign tourists has been a concern among governmental officials Since the beginning of the Pahlavi era. It is of considerable importance to study the status of accommodation and hospitality facilities in Isfahan, as one of the tourism hubs of the country, which has always been the center of tourist attractions from the Ṣafavīd period until the present day. With this approach, the purpose of this study is a chronological overview of the development of tourist facilities, in the province of Isfahan, during developmental plans and comparing it with other states and tourism hubs in the Pahlavī period. The results of this study showed that the Plan Organization did not allocate funds for tourist facilities before the establishment of the Tourist Attraction Organization in 1963, despite acknowledging the importance of developing the tourism industry in the country. During the Fourth and Fifth Development Plans, the Tourist Attraction Organization took many measures in the field of construction as well as the development of accommodation and hospitality facilities. However, the province of Isfahan has a small share of the transformation in the country’s accommodation and hospitality facilities. Disregarding the central provinces with Tehrān as the capital, the provinces of Fārs, Ḵorāsān, Ḵūzestān, Māzandarān, and Gilān  had more accommodation facilities than the province of Isfahan had at the time. This research utilizes the historical analysis method with a descriptive and analytical approach based on archival documents and government reports, active interviews, and library studies.