مطالعه‌ی تطبیقی داوری‌پذیری اختلافات راجع به مالکیت فکری

استفاده از داوری به عنوان راهکار حل و فصل اختلاف، در زمینه‌ی مالکیت فکری نیز همانند دیگر حوزه‌های تجاری مورد استقبال قرار گرفته است؛ اما در خصوص داوری‌پذیری دعاوی مالکیت فکری اتفاق نظر وجود ندارد و به دلیل ملاحظات مربوط به نظم عمومی و قلمرو اختیار داور، تمامی این اختلافات را داوری‌پذیر نمی‌دانند. نظام‌های حقوقی خارجی بسته به ضرورت ثبت این حقوق و یا عدم نیاز به ثبت آن و هم‌چنین موضوع مورد اختلاف، رویکردهای متفاوت از جمله داوری‌پذیر نبودن، داوری‌پذیری مطلق، داوری‌پذیری با محدودیت و داوری الزامی در پیش‌گرفته‌اند؛ اما در مقابل، در سطح مراجع و اسناد بین‌المللی، داوری رایج‌ترین شیوه‌ی حل اختلاف به شمار می‌رود. در حقوق ایران، اصل بر داوری‌پذیر بودن تمامی اختلافات است و به استثنای اختلافات ذی‌نفع با مقامات عمومی راجع به شناسایی و اعتبار حقوق مالکیت فکری و مسائل واجد جنبه‌ی کیفری، دیگر اختلافات واجد قابلیت ارجاع به داوری است.