ابعاد حقوقی بین‌المللی ایمن‌سازی هسته‌ای با توجه به کنوانسیون مشترک راجع به مدیریت ایمنی سوخت مصرف شده و پسماندهای رادیواکتیو

ایمن‌سازی هسته‌ای، محوری‌ترین اصل حقوق بین‌الملل هسته‌ای به شمار می‌رود که با موضوعاتی چون مسوولیت مدنی برای خسارت هسته‌ای و مسوولیت عاملان کشتی‌های هسته‌ای مرتبط است؛ در دوران معاصر ایمن‌سازی هسته‌ای بیش از هر امر دیگری در زمینه‌ی مدیریت پسماندهای رادیواکتیو و سوخت هسته‌ای مصرف شده‌ی راکتورهای هسته‌ای مورد توجه قرار گرفته است که در پی آن، کنوانسیون بین‌المللی موسوم به کنوانسیون مشترک راجع به مدیریت ایمنی سوخت مصرف شده و پسماندهای رادیواکتیو به تصویب رسیده است. در این نوشتار در پی آن هستیم که با توجه به قواعد ایمن‌سازی هسته‌ای در حقوق بین‌الملل هسته‌ای مشخص نماییم که در کنوانسیون فوق‌الذکر مدیریت پسماندهای رادیواکتیو و سوخت هسته‌ایِ مصرف شده به چه نحو تحقق می‌پذیرد. نتیجه‌ی تحقیق آن است که دولت‌ها در زمینه‌ی کنوانسیون مشترک راجع به مدیریت ایمنی سوخت مصرف شده و پسماندهای رادیواکتیو، اصلی‌ترین نهاد مدیریت کننده محسوب می‌شوند و تعهداتی چون ایجاد و برقراری چهارچوب قانونی برای حاکم بودن مدیریت ایمنی سوخت مصرف شده و پسماندهای رادیو اکتیو، تضمین محافظت افراد، جامعه و محیط زیست در مقابل خطرات رادیولوژیک و سایر خطرات را بر عهده دارند ‌و روش‌های آن عبارت است از: طراحی و ساخت تاسیسات و برقراری مقررات برای تضمین این‌که امنیت تاسیسات هسته‌ای در طول عملیات و پس از بسته شدن حفظ شود.