رابطه خودشیءانگاری با تاب‌آوری و خوددلسوزی دانشجویان دختر (مطالعۀ موردی: دانشگاه آزاد اسلامی سبزوار)

امروزه، پدیده خودشیءانگاری به مفهوم ارزیابی دیگران براساس ظاهر فیزیکی، زیبایی و جذابیت جنسی، پدیده‏ای است که منبع عمده درد و رنج زنان، به‌ویژه دانشجویان دختر، به‌شمار می‏آید و موجب کاهش تاب‏آوری و خوددلسوزی و تهدید سلامت روانی آن‏ها می‏شود. پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطۀ خودشیءانگاری با تاب‏آوری و خوددلسوزی دانشجویان دختر دانشگاه آزاد اسلامی سبزوار انجام شد. این پژوهش از نوع توصیفی همبستگی بود. جامعه آماری این پژوهش شامل همۀ دانشجویان دختر دانشگاه آزاد اسلامی سبزوار ورودی 1393 به تعداد 647 نفر بود. حجم نمونه با استفاده از فرمول کوکران 242 نفر تعیین شد که با روش نمونه‏گیری تصادفی طبقه‏ای انتخاب شدند. برای گردآوری داده‏ها از پرسش‌نامه‏های استاندارد خودشیءانگاری مک‏کینلی و هاید، تاب‏آوری کونور و دیویدسون و خوددلسوزی نف استفاده شد. یافته‏های پژوهش نشان داد که بین متغیرهای خودشیءانگاری با تاب‏آوری و خوددلسوزی رابطه منفی و معناداری وجود دارد. همچنین، براساس نتایج تحقیق مشخص شد که مولفه‏های خودشیءانگاری (شرم بدنی، نظارت بدنی و کنترل ظاهر) توانستند حدود 31‌درصد واریانس تاب‏آوری و 18‌درصد واریانس خوددلسوزی را تبیین کنند. بنابراین، کاهش خودشیءانگاری می‏تواند سبب افزایش تاب‏آوری و خوددلسوزی دانشجویان دختر شود.