عوامل اقتصادی‌ـ اجتماعی موثر بر اقدام به خودکشی در زنان شهرنشین کشور طی سال‏های 1386ـ1388

خودکشی از پدیده‏هایی است که به نابودی سرمایه‏های انسانی منجر می‏شود. این امر لزوم مطالعات متعدد در زمینه بررسی عوامل تاثیرگذار بر خودکشی را موجب می‌شود. مطالعه حاضر به دنبال بررسی شواهد مربوط به خودکشی زنان و شناسایی متغیرهای تاثیرگذار بر خودکشی زنان در ایران است. برای این منظور از متغیرهای نرخ بیکاری زنان، نابرابری درآمدی، نرخ طلاق، میزان شهرنشینی و شاخص صنعتی‌شدن، که آمار آن‌ها در سال‌های 1386ـ1388 در دسترس بوده، استفاده و با به‌کارگیری روش اقتصادسنجی داده‏های تلفیقی، به بررسی رابطه میان متغیرهای مذکور و اقدام به خودکشی زنان در کشور پرداخته شد. نتایج نشان‌دهنده رابطه مثبت و معنادار میان بیکاری زنان، نابرابری درآمدی، صنعتی‌شدن، و نرخ طلاق و اقدام به خودکشی در زنان است. نتایج پژوهش همچنین اگرچه نشان‌دهنده رابطه مثبت میان شهرنشینی با اقدام به خودکشی در میان زنان است، این رابطه از لحاظ آماری معنادار نیست. بر این اساس، جهت حفظ سرمایه انسانی لزوم توجه به متغیرهای بررسی‌شده در این مطالعه در برنامه‏ریزی‏های مقابله با خودکشی بیشتر احساس می‌شود و شناسایی دقیق‏تر عوامل موثر بر خودکشی زنان مستلزم مطالعات دیگر و به‌کارگیری سایر متغیرهای تاثیرگذار بر خودکشی در کنار متغیرهای استفاده‌شده در این پژوهش است.