دانش بومی زنان در فرآیند توسعه ی پایدار کشاورزی

در دهه‌های اخیر پایداری توسعه به عنوان یکی از مهم‌ترین دغدغه‌های پیش روی انسان مطرح گردیده است. در راستای دستیابی به این هدف از جمله مهم‌ترین مسایلی که می‌بایست مورد توجه جدی قرار گیرد پایداری توسعه کشاورزی است. به نظر می‌رسد یکی از ضروریات تحقق این امر نگاه جدی به دانش بومی کشاورزی و از آن جمله دانش زنان در این زمینه است. زنان و به ویژه زنان عشایر، دارای دانشی مثال زدنی در زمینه‌های مختلف کشاورزی از جمله پرورش دام، فرآوری شیر و... می‌باشند. دانشی که در راستای تامین امنیت غذایی و توسعه ی پایدار به عنوان توسعه‌ی انسان محور، شایسته‌ی ثبت و حفاظت است. مطالعه ی کیفی حاضر نیز در همین راستا و با هدف شناسایی و مستندسازی دانش بومی زنان کوچنده ی ایل کلهر در مورد مسایل مختلف مرتبط با پرورش دام انجام پذیرفت. حوزه‌ی جغرافیایی پژوهش، شهرستان گیلان غرب از استان کرمانشاه بود. به منظور گردآوری داده‌ها از تکنیک گروه‌های متمرکز استفاده شد. روش نمونه‌گیری با توجه به طبیعت تحقیق کیفی، نمونه‌گیری هدفمند انتخاب شد و داده‌های جمع‌آوری شده با استفاده از تحلیل محتوا مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌های حاصل از زمینه‌ی واقعی زندگی نشان می‌دهد زنان عشایر دارای دانشی تحسین برانگیز در ارتباط با تغذیه دام، دامپزشکی، فرآوری شیر و محصولات غیرلبنی قابل بازگشت به طبیعت هستند که با الهام گرفتن از آن می‌توان در راستای پایداری کشاورزی و از آن جمله دامپروری گام برداشت.