مقایسۀ اثربخشی آموزش سرمایه ‏های روان‌شناختی و فعال‌سازی رفتاری بر امید در دانشجویان دختر خوابگاه‌های دانشگاه اصفهان

هدف این پژوهش بررسی و مقایسه اثربخشی آموزش سرمایه‏های روان‌شناختی و درمان فعال‌سازی رفتاری بر امید دانشجویان دختر خوابگاه‌های دانشگاه اصفهان در نیمسال دوم سال تحصیلی 13971398 بود. طرح پژوهش نیمه‌تجربی از نوع پیش‌آزمون‌ پس‌آزمون همراه با گروه گواه بود. برای اندازه‌گیری امید از پرسش‌نامه امید اشنایدر و همکاران (1991) استفاده شد. روش نمونه‏گیری داوطلبانه بود. ابتدا روی 45 نفر داوطلب شرکت در تحقیق پیش‏آزمون اجرا شد. سپس آن‌ها به‌طور تصادفی به سه گروه واگذار شدند و از سه گروه، به صورت تصادفی دو گروه به‌عنوان گروه آزمایشی 1 و 2 و گروه دیگر به‌منزله گروه گواه در نظر گرفته شد. آن‌گاه دو گروه آزمایشی به ترتیب تحت درمان فعال‌سازی رفتاری و آموزش سرمایه‌های روان‌شناختی قرارگرفتند، اما گروه گواه هیچ مداخله‌ای دریافت نکرد. پس از اتمام جلسات مداخله، برای هر سه گروه (جمعاً 38 نفر) پس‌آزمون اجرا شد. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از روش تحلیل کواریانس چند‌متغیری استفاده شد. نتایج نشان‌دهنده معنا‏دار بودن تفاوت نمره‌های پس‏آزمون امید مجموع گروه‌هاست (p=0.008). مقایسه زوجی نشان داد که هر دو نوع مداخله آموزش سرمایه‏های روان‌شناختی و درمان فعال‌سازی رفتاری موجب افزایش معنادار امید در مقایسه با گروه گواه شده است (به ترتیب p=0.003 و p=0.019، اما دو گروه آزمایشی از نظر نمره‌های امید با یکدیگر تفاوت معنا‏داری نداشتند. از یافته‌ها چنین نتیجه گرفته می‏شود که به‏رغم اینکه درمان فعال‌سازی رفتاری از روش‏های سنتی مبتنی بر درمان اختلالات روان‌شناختی و آموزش سرمایه‏های روان‌شناختی از مداخلات مبتنی بر روان‌شناسی مثبت است، هر دوی این مداخله‌ها بر متغیر امید تاثیر دارند و می‏توان از هر دوی آن‌ها برای افرایش امید استفاده کرد.