واکاوی نقش خیریه‌ها در تولید و تداوم فقر زنانه

این مقاله در پی بررسی مفهوم زنانه‏شدن فقر از خلال تجربه‏های مراجعان به خیریه‏های شهر اصفهان و فهم تاثیر این‏گونه انجمن‏ها یا سازمان‏ها در بازتولید این مفهوم در جامعه است. با استفاده از نظریه زمینه‏ای مورد نظر چارمز در روش‏شناسی کیفی، سعی برآن بوده تحلیلی پیرامون این سوال به‏دست آید که چگونه خیریه‏ها در بازتولید فقر زنانه موثرند؟ اطلاعات این پژوهش، که از طریق انجام‌دادن 20 مصاحبه عمیق با زنان سرپرست خانوار یا زنان نیازمند کمک جوان و تنها که برای درخواست کمک به خیریه‏های شهر اصفهان مراجعه کرده‏اند گرد آمده ‏است، در مرحله اول با رویکردی تفسیرگرایانه از تجارب مراجعه زنان نیازمند کمک به خیریه‏ها طی سه مرحله کدگذاری باز، محوری و گزینشیِ روش نظریه زمینه‏ای، 6 مفهوم اولیه، 2 مقوله مرکزی و نهایتاً یک مقوله هسته‏ای استخراج شد که موید مقولات عمده «اصرار بر تسلط اقتصادی» و «ابقای انفعال اجتماعی» از سوی خیریه‏ها بر زنان بود. در مرحله دوم، با نگاه نقادانه فمنیستی برآمده از دیدگاه هاردینگ، هریک از مفاهیم و مقولات به‌طور جداگانه و در تحلیلی نهایی بررسی شد. درنهایت، در مدل نظری‏ای که برآمده از یافته‏های تحقیق بود، مکانیسم «نابرابری مضاعف» از واکاوی روابط بین مقولات به‏دست‌آمده در توضیح سوال اولیه به‏دست آمد. همچنین، بخشی یا هریک از مفاهیم اولیه به‏دست‌آمده در جریان کدگذاری‏ها به‏عنوان «متعین‏های زمینه‏ای، مقوم، پشتیبان و تاثیرگذار» بازشناسایی شدند که در تولید، تداوم و بازتولید فقر زنانه از طریق فعالیت‏های مبتنی بر خیریه و امور خیر نقش دارند. براساس این پژوهش، می‏توان مدعی شد که فعالیت‏های مبتنی بر کمک‏رسانی در خیریه‏ها نه‏تنها بر بنیانی مردسالارانه وضع شده‏اند، بلکه با قراردادن زنان نیازمند کمک در وضعیت نابرابری مضاعف، شرایط فقیرتر‌شدن این زنان و تداوم چنین وضعیتی و درنهایت بازتولید فقر در زنان را فراهم می‏کنند. در‌واقع، طبق یافته‏ها می‏توان بدین نظر رسید که خیریه‏ها برای زنان در جامعه طبق الگوی کمک‌رسانیِ فعلی خود، «بازتولید انقیاد» می‏کنند.

Examining the role of charities in the production and continuation of women's poverty

The present study aimed to analyze subjective meaning of Isfahanian Philanthropists on their indifferences toward health centers for women. These centers have been recently founded by legislation of the council of ministers to investigate the women prone to drug abuse and prostitution (direct or indirect). While these centers demand financial resources, they are rejected or ignored by the philanthropists. Many researchers and officials on this domain believe that financial needs is one important reason that people in need move toward deviations. For this purpose, through qualitative approach and phenomenal methodology the present study analyzed to gain an emphatic understanding on the participants` attitude taking part in this study. Data was collected through 10 profound interviews within a sevenlevel method named Colaizzi. The finding revealed that not only Isfahanian Philanthropists completely disagreed with helping women dealing with drug and prostitution, but they also showed tendency toward enforcing violence and divesting them from taking responsibility. About divesting, one could claim that maybe they are facing with projecting through “not having trust to people and officials” and “assigning the responsibility of organizing them to that government” codes. In this approach, “patriarchal attitudes toward hurt women and women in charge of them” is highly obvious. About hostile disagreement, not only we are facing with divesting their responsibilities but also we are witnesses of violent opinions and ask for enforcing punishment for these women and even them being disappeared.