بازنمایی رفاقت‏های مردانه و دوستی‏های زنانه در ژانر کمدی‌ـ رمانتیک سینمای ایران، تحلیل متن یازده فیلم کمدی‌ـ رمانتیک ایرانی

پرداختن به مناسبات عاشقانه زن و مرد به شکلی خنده‏‏آفرین سبب شده که غالب آثار کمدی سینمای ایران، چه قبل و چه بعد از انقلاب، در ژانر کمدی‌ـ رمانتیک قرار گیرند. قهرمانان مرد و زن این فیلم‏ها معمولاً پیش از پیوند‏شان در پایان روایت، از راهنمایی‏ و کمک‏های دوستانی از جنس خود بهره می‏گیرند. در چارچوب نظریه ژانر، درک چگونگی رابطه قهرمانان مرد و زن کمدی‌ـ رمانتیک با دوستانشان و اینکه این بازنمایی حامی و تقویت‌کننده کدام ارزش‏ها و باورها برای مخاطبان است، هدف این پژوهش است. بدین‏منظور، یازده فیلم کمدی‌ـ رمانتیک ایرانی، که در بازه 1369 تا 1390 در سالن‏های سینماها نمایش عمومی داشته‏اند، با بهره‏گیری از تقابل‏های دوجزیی، تحلیل متن شده است. نتایج پژوهش گواه آن است که تقابل رفاقت مردانه/ دوستی زنانه در کمدی‌ـ رمانتیک ایرانی بیانگر درونمایه بیهودگی اتحاد زنان است و این درونمایه، دست‌اندرکار بازسازی اجتماعی ایدیولوژی مردسالاری است. همسر (1373) تنها روایت این پژوهش است که از این الگوی تقابلی پیروی نمی‏کند و در آن دوستی‏های زنانه به رسمیت شناخته می‏شوند و ستایش می‏گردند.