تجلی نوشتار زنانه در کتاب دا

نوشتار زنانه از نیمه دوم قرن بیستم، به‏عنوان یکی از شاخه های نقد فمنیستی مطرح شد. طرف‏داران این نظریه در آغاز، با تاسّی از اندیشه های متعصبانه این جنبش، نوشتار زنان را در مقایسه با کلام مردان، از‏منظر تضاد بررسی کردند و در‏پی آن بودند که زبانی ویژه زنان خلق کنند؛ پس‏از آن، با کم‏رنگ‏شدن تعصب‏ها و رد نظریه نخست، این ویژگی ها از‏منظر تفاوت بررسی شد. از این نظر، زنان به‏دلیل روحیات و احساسات خاص خود، دارای زبانی با ویژگی‌هایی هستند که در کلام جنس مخالف دیده نمی شود و‏یا کمتر مجال ظهور می یابد. نظریه‌پردازان این حوزه، با بررسی انواع مختلف آثار زنان، به‏ویژه در ادبیات و از‏منظر واژگان، جمله‏ها و موضوعات، این تفاوت ها را بیان کردند. کتاب دا که در سال های اخیر، در نوع ادبی خاطره- داستان و در‏حوزه ادبیات دفاع مقدس نگاشته شده، از‏جمله آثاری است که به‏سبب دارا‏بودن راوی و نگارنده زن، از این ویژگی‏ها بهره مند است. در این مقاله، بر‏آنیم که با بیان مهم ترین این مولفه‏ها، کار‏کرد آن ها را در کتاب دا نشان دهیم و اثبات کنیم که اگر‏چه نقل خاطره‏های حول محور جنگ سبب شده است از حضور این ویژگی ها در اثر کاسته شود، همواره با اثری سر‏و‏کار داریم که نوشتار زنانه را در ذهن تداعی می کند.