کیفیت بازنمایی کنشگران گفتمان در شعر آرش کمانگیر با تکیه بر الگوی ون لیوون

فرایند بازنمایی شخصیت در روایت، دارای نمودهای گوناگونی از صورت‌‌بندی‌‌های مبتنی بر گفتمان است. پژوهش حاضر، برای توصیف عاملان و کنشگران گفتمان، آرای ون لیوون (van leeuwen, 1996) در باب گفتمان و کنشگران را در شعر حماسی آرش کمانگیر سروده سیاوش کسرایی به ‌‌کار گرفته‌‌است. کنشگران اجتماعی در شعر آرش کمانگیر مشتمل اند بر آرش، ایرانیان و تورانیان (لشکر دشمن). راوی، در بازنمایی کنشگران اجتماعی –که سه دسته از شخصیت‌‌های شعر (آرش، ایرانیان و تورانیان) هستند رویکرد دوگانۀ غیرانسان‌‌نمایی و انسان‌‌نمایی و فروعات این دو رویکرد را به کار گرفته‌است تا نسبت‌‌هایی از قبول و طرد را مبتنی بر مشروعیت و عدم مشروعیت طرح کند. در این میان، قبول و مشروعیت آرش و لشکر ایرانیان، به‌عنوان فرهنگ «خود» و با دو روش غیرانسان‌‌نمایی و انسان‌‌نمایی و فروعات این دو انتخاب، اعم از مشخص‌‌سازی، تمایزگذاری، نام‌‌دهی، مقوله‌‌بندی، ارزش‌‌گذاری مثبت و طبقه‌‌بندی، بازنمایی شده‌است. در مقابل، طرد و عدم مشروعیت لشکر دشمن به‌عنوان فرهنگ «غیر و بیگانه» با رویکرد طبقه‌‌بندی و ارزش‌‌گذاری منفی بازنمایی شده‌است.

the quality of representation of discourse actors in arash kamangir’s poetry based on van leeuwen’s model (1996)

the process of actor representation in narrative involves various aspects of discoursebased formulations. the narrator refers to the actors as subjects to either accept or reject them, encompassing different stances, including acceptance and rejection with their subcategories. siavash kasraei’s stance as a subjectnarrator towards a character as a subjectsituator requires the selection of a specific approach and the rejection of other procedures. the mention or omission of actors in arash kamangir’s poetry is directly related to the poet’s thinking and his evaluation and interpretation of that character. the poet describes and depicts the situation of the character through his own interpretations.