تاثیر «تاکید» بر جایگاه شناسه های واژه بستی گویش وفسی بر پایه دستور واژی-نقشی

هدف از پژوهشِ حاضر، بررسی تاثیر «تاکید» و تعیینِ جایگاه «شناسه‌های متممیِ واژهبستی» در زبان وفسی، بر مبنای دستور واژینقشی است. عوامل گوناگونی در پیدایش و تعیین جایگاه واژه‌بست‌ها نقش دارند که به گونه‌های «عوامل نحوی»، «فرایندهای واجی/نوایی»، «ترکیبی از فرایندهای نحوی و واجی/نوایی»، و «عوامل معنایی/کاربردشناختی» گروه‌بندی شده‌اند. در پژوهش‌های پیشین، شناسه های متممی وفسی فقط بر مبنای عوامل «نحوی»، به دو دسته «وندی» و «واژهبستی» گروه‌بندی شده‌اند (stilo, 2010 stilo, 2004a; stilo, 2004b;) که این نوع دسته بندی در پژوهش حاضر، به چالش کشیده شده‌است. یافته های پژوهش حاضر، با تمرکز بر عوامل «نحوی نوایی» در دستور واژی -نقشی، نمایان‌گر آن است که واژه بسته ای متممی در وفسی دارای جفت «وندی» نیستند؛ بلکه تمامی آن‌ها صورتهای واژهبستی بوده و بر مبنای «محدودیت های نوایی» قابل تبیین هستند. تحلیل پیکره وفسی در پژوهش حاضر، نشان‌دهنده آن است که در صورت کاهیده شدن پیشبست متممی از جنبه نوایی و فقدان میزبان مناسب برای آن، قلب نوایی سبب تغییر جایگاه آن برای پیوستن به یک میزبان مناسب در این زبان خواهد شد. بر این اساس، «صورتهای وندی» نیز در دسته بندی استیلو (همان)، در واقع «واژهبست»هایی هستند که مجبور به تحمل «تاکید» شده و صورت کامل به خود گرفته‌اند. تبیین یافته‌های موردِ اشاره همراه با تحلیل صوری شناسه های متممی وفسی در سطح رابط نحونوا در دستور واژینقشی به صورت گسترده همراه با نمونه‌های زبانی در مقاله حاضر آورده شده‌است.