آسیب شناسی ترجمه مای شبیه به لیس در جزء اول و دوم قرآن کریم بر اساس نظریه کارمن گارسس

قرآن کریم به سبب دارا بودن آموزه‌های بلند آسمانی و گنجینه‌های فراوانِ صرفی، نحوی و بلاغیِ زبانِ عربی، همواره مورد توجه دانشمندان و عربی‌پژوهانِ سراسرِ جهان قرار گرفته‌است. به این ترتیب، ترجمه این کتاب ارزشمند از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. از این رو، هر ساله هزاران مقاله و پایان‌نامه با محوریتِ ارزیابی ترجمه‌های قرآن کریم به نگارش در می‌آید تا چند و چونیِ درستی ترجمه این کتاب مقدس، آشکار شود. از میان ترجمه‌های فارسی قرآن کریم، همواره ترجمه‌های وفادارِ آن، موردِ توجه و استقبال بیشترِ خوانندگان و پژوهشگران قرار گرفته‌است؛ از جمله مترجم‌هایی‌ که با وفاداری تمام، این مصحف گران‌مایه را به زبان فارسی ترجمه کرده‌اند، می‌توان افرادی همچون مکارم شیرازی (makarem shirazi, 2001)، مشکینی (meshkini, 2015)، الهی قمشه‌ای (elahi qomshee, 2006)، خرمشاهی (khorramshahi, 1997) و فولادوند (fooladvand, 1997) را نام برد. هر چند، ترجمه‌های آن‌ها نسبت به متن قرآن کریم وفادار بوده، ولی همچون هر اثر ادبی دیگری همچنان‌که از شایستگی‌های بسیاری بهره‌مند است، ممکن است از کاستی‌هایی به دور نباشد. به این ترتیب، پژوهش حاضر با تکیه بر الگوی ارزیابی ترجمه ارائه‌شده به وسیله کارمن گارسس (garces, 1994) و بر مبنای سطح دوم این نظریه (سطح صرفی و نحوی) ترجمه‌های این مترجم‌ها‌ را در حوزه «مای شبیه به لیس» مورد پژوهش و ارزیابی قرار داده‌است. پس از بررسی، این یافته به دست آمد که مهمترین عامل در ضعف ترجمه‌های موردِ اشاره در این حوزه، معادل‌یابی نکردنِ درست در زبان مقصد و نادیده گرفتن بی‌پرده‌گویی‌های خداوند در این کتاب ارزشمند (قبض نحوی) بوده‌است.