تجزیه به آحاد واژگان و کاربست آن در ترجمۀ قرآن (مطالعۀ مورد پژوهانۀ سوره های نور، فرقان و شعراء)

تجزیه به آحادِ واژگان، به عنوان یکی از نظریه های حوزۀ معنا شناسی و مطالعات معنایی، به تجزیۀ واحدهای زبانی و اجزای تشکیل‌دهندۀ آ ن ها می پردازد. این روش در شناساییِ تفاوت های معناییِ بینِ واژگانِ هم معنا، اهمیت بسیاری دارد و معنای نهفته در لایه های معنایی واژگان را کشف و بیان می کند. پژوهش پیش رو، کوشیده است با معرفی روش تجزیه به آحاد واژگان ، به عنوان رویکردی نو در حوزۀ معنا شناسی به شیوه های برابریابی واژگان، به تحلیل مولفه ای معنای واژگان بپردازد. این پژوهش از جنبه هدف، کاربردی است و با روش توصیفی تحلیلی ازگونه انتقادی سامان یافته است؛ از این رو، با تکیه بر منتخبی از واژه های سوره‌های نور، فرقان و شعراء در ترجمه های آیتی (ayati, n.d.)، الهی قمشه ای (elahi qomshehei, 2002)، رضایی اصفهانی rezaei isfahani, n.d.))، فولادوند (foolad vand, 2007) و معزّی (moezzi, 1993) به بررسی عملکرد مترجم ها در برابریابی واژه های نشان دار و شیوۀ انتقال مولفه های معنایی این گونه واژه ها می‌پردازد. برآیندِ پژوهش، نشان می‌دهد که توجهِ ناکافیِ مترجم ها به آحاد تشکیل دهندۀ معنای یک واژه، منجر به ارائۀ معنای اولیه و هسته ای از واژه شده است. با وجود اینکه هیچ ک از مترجم ها در ارائۀ برابر نهادهای دقیقِ واژه های مورد بررسی، کاملاً موفق عمل نکرده اند؛ باید اشاره نمود به ترتیب ترجمه های رضایی اصفهانی، الهی قمشه‌ای، آیتی، معزی و فولادوند دربردارنده بیشترین تا کمترین توجه به آحاد معنایی واژگان قرآنی بوده‌اند.