متناقض ‌نمایی (پارادوکس) در غزلیات زاهد تبریزی

متناقض‌ نمایی یکی ازجلوه‌های زیبایی بیان در آثار ادبی است و از عالی‌ترین شیوه‌های آشنایی‌زدایی هنری به‌شمار می‌رود که موجب دورشدن کلام از حالت عادی و برجسته‌سازی و اثرگذاری چشمگیر بر مخاطب می‌شود. در شعر سبک هندی که شعر مضمون نامیده می‌شود، متناقض‌نمایی ویژگی برجسته در خلق مضمون‌های برجسته به‌شمار می‌رود. این هنر ادبی ممکن است به‌صورت عبارت یا ترکیب به‌کار رود. سوال اصلی تحقیق حاضر این است که زاهد تبریزی چگونه از متناقض نمایی در بارور کردن شعر خود بهره گرفته است؟ در غزلیات زاهد، متناقض‌نمایی در پیوند با هنرهای بلاغی و زیبایی‌شناختی استعاره، تشبیه، تصویر دووجهی، کنایه، ایهام وغلو، زیبایی مضمون و بیان شعر او را دوچندان کرده است؛ ضمن اینکه زاهد تبریزی بیشتر از ترکیبات متناقض‌نما برای انعکاس مفاهیم مدنظر خود استفاده کرده است. مفاهیمی که بیشتر عرفانی است؛ همچون: عشق، وصل و... روش کار توصیفی-تحلیلی و مبتنی ‌بر منابع کتابخانه‌ای است.

paradox in zahed tabrizi’s sonnets

paradox is one of the manifestations of the beauty of expression in literary works and it is considered as one of the highest methods of artistic unfamiliarity that causes the word to deviate from the normal state and has a significant impact on the audience. this literary art may be used as a phrase or combination. the main question of the present research is how zahed tabrizi has used paradoxical expression in fertilizing his poetry, and in what ways he has shown the beauties of this art in his beautiful lyric poems. in ascetic poems, paradox in connection with rhetorical arts and aesthetics, metaphor, simile, two-dimensional image, irony, permissiveness, ambiguity, and exaggeration are mixed and the beauty of the content and expression of his poetry is doubled. at the same time, he has mostly used paradoxical compositions to reflect his intentions. the method is descriptive-analytical and is based on library sources.