مطالعه ماهوی دارا شدن بلاجهت در نظام حقوقی ایران و هندوستان

یکی از اصول بنیادین بسیاری از نظام های حقوقی دنیا، دارا شدن بلاجهت به منظور نظارت بر راه های مختلف تحصیل مال بین اشخاص حقیقی یا حقوقی است. به موجب این اصل، هرگونه جمع آوری ثروت از طریق ایراد خسارت بر دیگران، نامشروع و غیرقانونی تلقّی شده و به موجب آن، متخلّف، ملزم به پرداخت غرامت می گردد. به رغم تشابهات ماهیّتی قاعده در حقوق ایران و هند، پرسش اساسی این است که درخصوص ماهیت قاعده، نحوۀ مجازات، و مسوولیت حقوقی متخلّفینِ این حوزه، چه تئوری هایی از سوی تحلیلگران حقوقی دو کشور ارائه شده است؟ این مقاله با تحلیل مقایسه ای قوانین مدنی و کیفری ایران و هند و با بهره گیری از ابزار کتابخانه ای، به بازخوانی و ارزیابی مفهوم دارا شدن بلاجهت و ناعادلانه در نظام حقوقی ایران و هندوستان پرداخته و خلاصه یافته های پژوهش چنین شد که تلازم دارا شدن مال با کاهش مال دیگری به عنوان محور کلیدیِ رویه های قضایی در امور مدنی، منجر به پوشش مفاد قاعده در مسائل نوظهور مدنی و پویایی رویه دادگاه های دو کشور گشته و در قلمرو حقوق کیفری، به رغم سازوکار «الزام به پرداخت غرامت» از سوی قانونگذار هندی، خلا مهمّی-برخلاف قانون کیفری ایران- از حیث توجه به جنبه عمومی جرم به چشم می خورد که مستلزم اعمال نظر آن به منظور ممانعت از نقض نظم عمومی در جامعه هند می باشد.

studying the nature of unjustified possession in the legal system of iran and india

1-     introductionin all the legal systems of the world, specific legal requirements have been developed for the purpose of overseeing various forms of financial education, and in some cases, non-compliance with those requirements has become a criminal aspect. in iranian law, there is a rule called &possession& which is inspired by french civil law, which is based on the prohibition of unlawful possession and education without the legal authorization of wealth (katouzian, 1374: 546).another country that has put this principle into practice is india. in the legal system of india, the law of contracts, whose effectiveness is not covered by english law, has laid down general principles governing the performance of contracts, thereby preventing any contracting and having persons without legal or contractual cause it’s done. the principle of prohibition of unjust possession in the indian legal system often revolves around the central commodity and customs act (amendment) of 1991, and in particular the contract law of 1872, in articles 68 to 72, requiring state judges to deal with regarding the type of case, the said materials base their proceedings on a case unless the case has a criminal record that is decided by a judge, depending on the type and quality of the offense (madhu sweta, 2018: 2).there are many parallels in the rule of law in iranian and indian law, the origin of which resembles that of the origin of the rule, which has emerged in the legal systems of european countries. indian lawyers and lawyers in the early 18th century had no knowledge of unjust ownership, and later with the drafting of the contract law in 1872, the indian legislator, following british law, made this principle part of his subject matter (kothari, 2012 : 6).