سفارت در ایران سده‌های میانه: عصر فترت؛ چوپانیان، مظفریان، جلایریان

در »عصر فترت « به رغم جنگ های مداوم و عدم وجود دولت مرکزی نیرومند، ارتباطات سیاسی و تبادل سفیر در چارچوب مرزهای ایران، میان حکومت های عصر فترت و گاه خارج از مرزها با دولت های عثمانی و ممالیک صورت می گرفت. پژوهش حاضر به روش تاریخیِ مبتنی بر رویکرد توصیفی-تحلیلی و با بهره بردن از آثار تاریخ نگارانه و منابع تاریخی، در پی پاسخ به این پرسش است که سفارت ها در این عصر براساس چه ضرورت هایی صورت می گرفت؟ با چه موانع و مشکلاتی مواجه بودند و سفیران اعزامی چه جایگاهی داشتند؟ یافته های تحقیق نشان می دهد که در این دوره مانند ادوار پیشین، طبقه ای خاص به عنوان سفیر وجود نداشته است که شغلشان صرفا سفارت بوده باشد. هرگاه لازم می شد امیران یکی از افراد را به تناسب ضرورت سفارت و ماهیت دربار پذیرنده، انتخاب و مامور سفارت می کردند. آداب و تشریفات دیپلماتیک از مباحث بسیار مهم در امر سفارت است. پذیرش سفیر در هر دوره ای دارای آداب و رسوم خاصی بوده و از باورها و اعتقادات حاکم بر دربار نشات می گرفته است. سفارت ها با اهدافی چون خواستگاری و ازدواج، برقراری صلح و اتحاد، درخواست نیرو، مبادله اسیران و غیره صورت می گرفت. در این دوره سفیران با موانع و چالش هایی چون خطر حبس و زندانی شدن، بی توجهی دربار میزبان، رعایت نشدن شان و منزلت سفیر و حتی در مواقعی کشته شدن مواجه بودند.

the alliance of the qaysī-ghatafān arab tribes with the umayyad rule

ghatfan was a prominent adenani-qaysi arab tribal confederation in northern najd, encompassing tribes such as abs, dhubyan, (and particularly its renowned sub-tribes fazara) murra, and ashdja. the expansion and endurance of the umayyad dynasty were heavily reliant on the strength of arab tribes. this paper seeks to investigate the nature of the relationships between the ghatfan tribes and the umayyad rulers and to determine the ultimate position of these tribes within the umayyad power structure. after a comprehensive analysis of the ghatfan personalities, families, and tribes, their reciprocal interactions with the umayyad regime are examined. the findings reveal that the ghatfan tribes, especially abs and fazara, served as crucial pillars for the umayyad state. in addition to familial ties, the umayyads entrusted sensitive positions in the bureaucracy and military, particularly in border and rebellious regions, to the ghatfan, enabling them to suppress internal uprisings and external threats.