مفاهیم بنیادین اندیشه‌ شیعه در آثار مناقب فارسی اهل‌‌سنت قرون هفتم تا نهم هجری

مناقب‌‌نگاری یکی از گونه‌های نگارش حدیث است. گسترش تشیع، تعمیق پیوند تشیع و تصوف، خلا امامت در جامعه (با غیبت آخرین امام شیعیان و سقوط خلافت عباسی) و رشد گفتمان مهدویت، سبب تحول در مناقب‌نگاری شد.‌ این تحول به رشد مذاهب فکری در اهل‌سنت با گرایش‌های شیعی انجامید و در آثار صاحبان مذاهب اهل‌سنت نیز تحول ایجاد شد. این تحقیق با طرح چگونگی تحولات معنایی و نقش عوامل مذهبی، سیاسی و اجتماعی، در پی پاسخگویی به این پرسش است که چگونه مفاهیم بنیادین اندیشه‌ شیعه در مناقب‌نگاری‌های فارسی اهل‌سنت قرون هفتم تا نهم به‌نفع تشیع متحول شد؟ در این پژوهش مشخص شده در آثار مناقب این دوره، گرایش به ادبیات تقدس‌گرایانه روندی صعودی داشته است. همچنین مفاهیمی چون عترت و قرابت، تولی و تبری و شفاعت گسترش ‌یافت

the fundamental shêa concepts in the persian sunnê man§qêbs from the 14th to the 16th century

writing manaqib works has been one of the hadith compilation styles. a deepening of the shia-sufism link, the growth of shia societies, the absence of imamate in islam, and the development of a mahdaviyya environment, transformed the manaqib writing. this transformation led to the growth of intellectual sunni sect with the tendency to shiism. this transformation was also noted in the works of sunni authors. this study reveals how semantic developments and the role of religious, political, and social factors contribute to the question “were the shia thinking concepts in the persian sunni manaqib works of the 14-16th centuries transformed to the benefit of shia? this study used a historical method based on sources and the literature to suggest that in the manaqib works of this era, there was a rising tendency to holy literature. also, such concepts as ‘itrat and qurbat, tavalla and tabarra and shafa’a expanded