شیوع ژن های حدت در اشرشیاکلی های جدا شده از موارد کلی باسیلوز طیور و عفونت دستگاه ادراری انسان

اشرشیاکلی یکی از مهمترین میکروب‌های بیماری‌زا در انسان و پرندگان محسوب می‌شود. جدایه‌های اشرشیاکلی بیماریزای پرندگان (apec) و اشرشیاکلی بیماریزای دستگاه ادراری (upec) قادر به بیماریزایی خارج از محیط روده می‌باشند. این جدایه‌ها صفات مشترکی دارند. این احتمال وجود دارد که انتقال برخی از خصوصیات مشترک بین میزبان‌های مختلف، در اپیدمیولوژی بیماری در انسان و طیور حائز اهمیت باشد. در مطالعه حاضر، شیوع 4 ژن وابسته به حدت (sita، iuta، trat و tsh) در 26 جدایه apec و 25 ایزوله upec جدا شده از موارد بالینی مشکوک به عفونت اشرشیاکلی در آذربایجان غربی به روش واکنش زنجیره ای پلیمراز (pcr) بررسی گردید. آنالیز آماری با استفاده از نرم افزار minitab 15 انجام گرفت. فراوانی ژن‌های حدت در جدایه‌های apec و upec به ترتیب در مورد ژن trat %96.2 و %64، ژن sita %88.5 و %76، ژن iuta %84.6 و %68، و tsh %61.5 و %16 میباشد. ژن‌های حدت trat و sita به ترتیب در جدایه‌های apec و upec بالاترین فراوانی را داشتند. تنوع زیادی از حضور ژنهای حدت در این جدایه‌ها مشاهده شد. ترکیب iuta-sita-tsh-trat بیشترین فراوانی ژن‌های حدت را در بین جدایه‌های بیماریزای پرندگان داشت. در مورد جدایه‌های بیماریزا در عفونت ادراری انسان، بالاترین فراوانی را ترکیب iuta-sita-trat داشت. این احتمال وجود دارد که ژن‌های حدت بین طیور و انسان انتقال یابند. ضروری است تا مطالعات بیشتری انجام گیرد و اهمیت چنین احتمالاتی را در اپیدمیولوژی بیماری در انسان و طیور ارزیابی نماید.