روش‌شناسی و نقد ترجمه مجاز در قرآن کریم

مجاز یکی از مهم‌ترین و موثرترین ساختارها و صنایع بیانی در بلاغت به شمار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌رود و نقش به سزایی در زیباشناختی و معناآفرینی بافتار قرآنی دارد. لذا ترجمه آن نیز از اهمیت خاصی برخوردار است که در این نوشتار به روش شناسی ترجمه انواع مجاز و نقد عملکرد مترجمان قرآن پرداخته شده است. صاحب نظران در ترجمه انواع «مجاز» - و در مجموع انواع متون- دو روش «معنایی» (ترجمه به مجاز) و «ارتباطی» (ترجمه به حقیقت) را ارایه نموده‌اند. اما نگارندگان مقاله حاضر روش «معنایی - ارتباطی» را به عنوان روشی تلفیقی جهت ترجمه مجازهای قرآن پیشنهاد می‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهند. به نظر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌رسد این روش که جمع میان دو روش معنایی و روش ارتباطی است، می‌‌‌‌‌‌‌‌‌تواند مناسب‌‌‌‌‌ترین و کارآمدترین روش برای ترجمه مجاز باشد. حال آن که بررسی ترجمه‌های مختلف قرآن نشان از به کارگیری روش‌های مختلف از سوی مترجمان محترم دارد که خود موجب بروز نوسانات زیادی در ترجمه ایشان شده، در نتیجه ترجمه‌ها را از علمی بودن به سوی ذوقی بودن سوق داده است.