بررسی تطبیقی مدل خطر و مدل‌ های سنتی برای پیش ‌بینی ورشکستگی

در سال های اخیر اطلاعات حسابداری و بازار با هم ترکیب و مدل های خطر برای پیش بینی درماندگی مالی ساخته شده اند؛ اما پژوهش های اندکی به بررسی این مدل ها در محیط اقتصادی ایران پرداخته اند. لذا در این پژوهش مقایسه ای بین قدرت پیش بینی ورشکستگی مدل خطر شام وی (2001) با مدل حسابداری پورحیدری و کوپائی (1389) و مدل ادعای مشروط بارس و شام وی (2008) انجام شده است. این پژوهش از نظر هدف بنیادی تجربی و از نظر روش از نوع همبستگی است. برای آزمون فرضیه های پژوهش با استفاده از حذف سامانمند تعداد 242 شرکت که شامل 2281 سال شرکت است، از بین شرکت های غیرمالی بورس اوراق بهادار تهران از سال 1382 تا 1393 انتخاب شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها از تابع رگرسیون لاجیت و منحنی مشخصه عملکرد سیستم استفاده شد. نتایج نشان می دهد که مدل خطر برای پیش بینی ورشکستگی در محیط اقتصادی ایران کاربرد دارد و از مدل های سنتی حسابداری پورحیدری و کوپائی حاجی (1389) و ادعای مشروط بارس و شام وی (2008) دقت بیشتری دارد.

Comparative Investigate of Hazard Model and traditional Models for Bankruptcy Predication

In recent years, market and accounting information have been combined and hazard models have been made to predict financial distress ​​, but few studies have examined these models in the Iran economic environment. Therefore, the prediction power of bankruptcy hazard model of Shumway (2001) is compared with the accounting model of Pourheydari and Koopaee Haji (2010) and the contingent claims model of Bharath and Shumway (2008) in this study. This study is fundamental experimental based on the purpose and it is correlation based on the method. To test hypothesis of research with intentionally omitting selected 242 non financial firms consist 2281 firm year of the Tehran Stock Exchange between 2004 and 2015. For data analysis, logistic regression function and Receiver Operating Characteristic curve were used. The results show that the hazard model for the bankruptcy prediction in the Iran economic environment is usable and it is more accurate than the traditional accounting models Pourheydari and Koopayee Haji (2010) and contingent claims model of Bharath and Shumway (2008).