تعیین‌کننده‌های امید به آینده شغلی در شهر تهران

امید به آینده شغلی، به عنوان یکی از ابعاد امید اجتماعی، می‌تواند منجر به ارتقای تاب‌آوری اقتصادی و اجتماعی در جامعه شود. مقاله حاضر، به مطالعه عوامل جمعیتی و اقتصادی-اجتماعی موثر یر امید به آینده شغلی در شهر تهران می‌پردازد که در آن اطلاعات 1200 پاسخگو از طریق پرسشنامه محقق‌ساخته و نمونه‌گیری طبقه‌بندی چندمرحله‌ای با تخصیص متناسب در سال 1396 گردآوری و با استفاده از روش معادلات ساختاری تعمیم‌یافته تحلیل شدند. یافته‌ها نشان داد که زنان نسبت به مردان، غیرشاغلین نسبت به شاغلین و ساکنین مناطق کم برخوردار و نیمه برخوردار نسبت به سایر مناطق امید به آینده شغلی کمتری داشتند. با افزایش سن و احساس ناامنی روانی، امید به آینده شغلی کاهش و با افزایش تعداد سال‌های تحصیلی و اعتماد سازمانی امید به آینده شغلی افزایش می‌یابد. نتایج حاکی از آن بود که برآورده نشدن انتظارات شغلی پاسخگویان، بویژه زنان، غیرشاغلین، ساکنین مناطق کمتر برخوردار و افراد مسن منجر به دو قطبی شدن جامعه و شکل‌گیری شکاف‌های طبقاتی می‌شود. پیام سیاستی مطالعه حاضر این است که به منظور اشاعه و گسترش امید به آینده در بین شهروندان تهرانی باید از اثرگذاری مثبت متغیرهای سطح تحصیلی و اعتماد سازمانی، بویژه در بین ساکنین مناطق برخوردار، به عنوان فرصتی ارزشمند استفاده کرد.

determinants of hope for a future job in tehran

work hope, as one of the dimensions of social hope, can lead to the promotion of economic and social resilience in society. in order to investigate this index, the present article studies the demographic and socio-economic factors affecting work hope in tehran. data of 1200 respondents were collected through a questionnaire and multi-stage stratified sampling in 2017 and analyzed applying gsem. findings showed that women comparing to men, the unemployed compared to the employed and residents of less-developed and middle-developed areas comparing to developed and more developed areas had less work hope. by increasing age and psychological insecurity feeling, work hope decreases and by increasing number of educational years and organizational trust, work hope increases. the significant indirect effects of the number of children, the number of hours using internet and the socio-economic insecurity feeling showed that increasing these variables reduces the work hope. the results also showed that failure to meet the job expectations of respondents, especially women, the unemployed, residents of less developed area and the elderly leads to polarization of society and formation of class divisions. the policy message of the present study is that in order to spread work hope among the citizens of tehran, the positive impact of educational level and organizational trust variables, especially among residents of developed area should be used as a valuable opportunity.