سازه فقر شهری: تجربه مردم‌نگارانۀ اتوبیوگرافیکِ فقر در فضاهای شهری تهران (نمونه موردی: محله هرندی)

این پژوهش با محوریت محله «هرندی» در شهر تهران، کاووشی در حوزه فقر و مسائل اجتماعی شهری است. بر اساس روش مردم‌نگاری اتوبیوگرافیک، داده‌ها از طریق مشاهده، مصاحبه، آرشیو شخصی افراد، مصاحبه‌های انتشاریافته فعالان مدنی و نیز روش اسنادی (برداشت از رمان)، گردآوری شده و در 2 «روایت» عمده، سازماندهی شده‌اند. محله «هرندی» نمونه اکستریمی از پیوند بین مسائل اجتماعی و فقر شهری است و به همین دلیل نیز، به عنوان نمونه انتخاب شده است. یافته‌ها دال بر نظارت اجتماعی بسیار پایین، عدم احساس مالکیت بر فضا، کم‌رنگ بودن پیوندهای اجتماعی ساکنان محله با سایر اجتماعات شهر، فراهم بودن زمینه برای قانون‌گریزی و هنجارشکنی، شکل‌گرفتن قلمروهای نمادین توسط گروه‌های آسیب‌دیده، ضعف سیاست‌های حمایتی دولت در قبال اجتماعات ساکن محله، اجتماع‌ستیزی در بین برخی خُرده‌گروه‌ها و میزان بالای طرد اجتماعی است. بر این اساس، درهم‌تنیدگی موارد یادشده با کالید و فضاهای شهری آسیب‌زا در سطح محله، می‌طلبد سیاستگذاری اجتماعی به گونه‌ای باشد که به متن حساس بوده و شرایط تمام گروه‌ها را در آن لحاظ نماید که این امر از طریق رویکردهای متکی به ملاحظات کمّی و از بالا به پایین میسر نخواهد بود.

Urban Poverty Construct: An Autobiographic Ethnography Experience of Poverty in Tehran Urban Spaces(Case Study: HarandiNeighborhood)

The study, focusing on the Harandi neighborhood in Tehran, is a rummage of poverty and urban social issues. Based on the autobiographical ethnographic method, the data are collected through observation, interviews, personal archives, interviews published by civil activists, and documentary methods (from the novel), organized in the form of two major narratives. HarandiNeighbourhood is an extreme example that clearly illustrates the relationship between social issues and urban poverty, and for this reason, it has been selected as an example. Findings indicate very low social monitoring, lack of ownership of space, lack of social ties between residents of the neighborhood and other communities, provision of grounds for legislation and regulation, the formation of symbolic territories by the affected groups, weak support of the government towards the communities living in the neighborhood, socialization among some small groups and high social exclusion. Accordingly, the interpenetration of these factors with urban spaces at the district, requires that social policy be sensitive to the socioeconomicpolitical context and take into account the conditions of all the groups, that through quantitative and updown approaches will not be possible.