تحلیل کیفیت فضاهای عمومی مرکزی شهر تهران و پیامدهای آن بر رفاه شهری

در این پژوهش با توجه به پایین بودن سطح تعاملات اجتماعی در فضاهای عمومی شهر و کاهش رفاه شهری به‌عنوان مسئله اصلی تحقیق، سعی شده با شناسایی مولفه‌های کیفی فضاهای عمومی که موثر در ارتقاء دموکراسی شهری و کنش‌های اجتماعی می‌باشند به دنبال ارائه راهکاری برای بهبود رفاه شهری باشیم، به‌طور خلاصه در این پژوهش سعی شده علاوه بر تدقیق مفهوم رفاه شهری در فضاهای عمومی، به معرفی مولفه‌های کیفی موثر در محیط بر رفاه شهری با معیارهایی مانند زیست پذیری و سرزندگی بپردازیم و همچنین به زمینه‌های مفهومی رویکردهای موجود نیز اشاره گردیده است. در بخش نخست با بررسی دیدگاه خبرگان و صاحبنظران از طریق مصاحبه با ارائه بهترین شاخص‌های سنجش کیفیت فضاهای عمومی در محدوده مورد مطالعه، مفاهیم مشترک به‌طور جامع‌تر بازشناسی گردید. در بخش دوم تحلیل میزان کنش‌های جمعی و تعاملات اجتماعی با تکنیک شمارش و عکس‌برداری بوده و برای سنجش برخی از مولفه‌های دموکراسی شهری، زیست پذیری و سرزندگی و آزمون فرضیات به نظرسنجی از شهروندان پرداخته‌ایم. بر پایه یافته‌های این پژوهش باید گفت کیفیت فضاهای عمومی مورد مطالعه به لحاظ شاخص‌های زیست پذیری و سرزندگی در حد بسیار پایین قرار دارد و پایین بودن این مولفه‌های کیفی موجب کاهش مولفه‌های دموکراسی شهری و کنش‌های اجتماعی به‌عنوان شاخص‌های اصلی و مهم رفاه شهری گردیده است.

Analysis of the Quality of Central Public Spaces of Tehran and Its Consequences on Urban Welfare

In this study, due to the low level of social interactions in urban public spaces and the decline of urban welfare as the main research issue, we sought to identify a solution to improve urban welfare by identifying the effective factors on urban democracy and promoting social action. In summary, in this study, in addition to clarifying the concept of urban welfare in public spaces, it has been attempted to introduce qualitative environmental factors affecting urban welfare with indicators of viability and vitality, as well as conceptual contexts of existing approaches. In the first part, by examining the views of experts and experts through interviews, the common concepts were more widely recognized by presenting the best indicators of measuring the utility of public spaces in the study area. In the second part, we analyze the extent of social interactions with the technique of counting and photographing, and we survey citizens to measure some of the components of urban democracy, viability and vitality, and to test hypotheses. Based on the findings of this study, the quality of public spaces studied is very low in terms of livability and vitality indices, and the low quality of these components reduces the components of urban democracy and social action as key indicators of urban wellbeing.