بررسی تاثیر فضای عمومی شهری بر ابعاد رفاه اجتماعی (مورد مطالعه: شهروندان شهر تهران)

فضای شهری جزئی از یک شهر است که به‌عنوان عرصه عمومی، تجلی‌گاه فعالیت‌های شهری است که بر نیازهای فردی و اجتماعی آحاد جامعه تاثیرگذار می‌باشد و شرایط زندگی افراد را اعم از زیستی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی تحت تاثیر قرار می‌دهد؛ که این امر شرایط رفاهی افراد را نیز در برمی‌گیرد. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر فضای عمومی شهری بر ابعاد رفاه اجتماعی شهروندان 70-18 سال به بالای شهر تهران انجام‌ شده است. این پژوهش از نظر هدف یک بررسی کاربردی، از نظر وسعت پهنانگر، از نظر دامنه خرد و از نظر زمانی یک بررسی مقطعی است. روش پژوهش میدانی، با استفاده از تکنیک پیمایش و ابزار گردآوری داده‌ها، پرسشنامه است. حجم نمونه با استفاده از فرمول کوکران 625 نفر محاسبه‌ شده است؛ روش نمونه‌گیری تلفیقی از دو نوع نمونه‌گیری خوشه‌ای چندمرحله‌ای و تصادفی بوده است. یافته‌های توصیفی به‌دست‌آمده از تجزیه‌وتحلیل داده‌ها بیانگر این است که 47 درصد از شهروندان کیفیت فضای عمومی شهر را در سطح متوسط و 51.7 درصد بالا و 44.2 درصد سطح برخورداری خود از رفاه را در سطح متوسط و 53.8 درصد نیز در سطح عالی بیان نموده‌اند؛ همان‌طور که مشخص است دو متغیر تحقیق در بین شهروندان در سطح متوسط و متوسط به بالا می‌باشند؛ نتایج استنباطی حاصل از محاسبات معادلات ساختاری بیانگر این است که در فاصله اطمینان 95 درصد به ترتیب ابعاد رضایتمندی (0.61)، احساس امنیت اجتماعی (0.52)، تامین نیازهای اساسی (0.48) و احساس محرومیت نسبی (0.33) از متغیر فضای عمومی شهری به‌عنوان متغیر مستقل تاثیر پذیرفته‌اند که این نتایج بیانگر تایید فرضیات یادشده مبنی بر تاثیر فضای عمومی شهری بر ابعاد رفاه اجتماعی در بین شهروندان شهر تهران می‌باشد. نتایج حاصل از برازش مدل معادلات ساختاری نشان از برازش خوب الگو توسط داده‌ها داشته است؛ به عبارتی داده‌های به‌دست‌آمده از شاخص‌هایgfi، rmsea، pnfi، pcfi، cmin/df به‌خوبی الگو را مورد حمایت قرار داده‌اند.