بررسی نقش میانجی جامعه پذیری سازمانی در رابطه منبع کنترل و هویت سازمانی کارکنان دانشگاه فردوسی مشهد

در سال‌های اخیر در حوزه مدیریت سازمان‌ها، توانایی ایجاد هویت سازمانی و حس تعلق به سازمان توسط مدیریت را نقطه اهرمی توفیق سازمان می‌دانند و مهم‌تر از آن ،نحوۀ شکل‏گیری آن در سازمان و همچنین چگونگی پذیرش آن از سوی کارکنان است. صاحب‌نظران سهم جامعه‌پذیری با کیفیت را در این مهم قابل اعتنا می‌دانند. درحالی‌که بیشتر تحقیقات قبلی به محرک‌های مالی موثر بر هویت سازمانی پرداخته‌اند، این پژوهش با هدف بررسی نقش جامعه‏پذیری سازمانی در رابطه منبع کنترل و هویت سازمانی پرداخته است و 637 نفر از کارکنان دانشگاه فردوسی مشهد با روش تصادفی طبقه‌ای با تخصیص متناسب انتخاب گردید. جهت جمع‌آوری داده‌های پژوهش از پرسشنامه‌های استاندارد هویت سازمانی ادوارد و پکی (2007)، منبع کنترل راتر (1996) و جامعه‌پذیری تائورمینا (2004) استفاده شده است. روایی پرسشنامه‌ها از روایی سازه و محتوا، همچنین پایایی از آلفای کرونباخ تایید گردیده است. همچنین جهت آزمون فرضیه‌های پژوهش براساس روش مدل‌سازی معادلات ساختاری توسط نرم‌افزار pls3 استفاده شده است. نتایج پژوهش بیان‌گر این است که، جامعه‏پذیری سازمانی رابطه منبع کنترل درونی و هویت سازمانی را میانجی‌گری می‌کند؛ درحالی‌که جامعه‏پذیری سازمانی نتوانست رابطه منبع کنترل بیرونی و هویت سازمانی را میانجی‌گری کند که نشان از اهمیت برنامۀ جامعه‌پذیری در احساس هویت سازمانی است.