اثر تداخل زمینه ای و نوع ارایه بازخورد (خودکنترلی و جفت شده) بر مراحل مختلف یادگیری مولفه پارامتر در کودکان

هدف از این تحقیق بررسی نوع بازخورد و نوع تمرین بر یادگیری مولفه پارامتر (آماره) بود. به همین منظور هشت گروه 12 نفری تشکیل شد (گروه تمرینی ثابت با بازخورد خودکنترلی، گروه تمرینی ثابت با بازخورد جفت شده (گروه جفت شده)، گروه تمرینی مسدود با بازخورد خودکنترلی، گروه تمرینی مسدود با بازخورد جفت شده، گروه تمرینی تصادفی با بازخورد خودکنترلی، گروه تمرینی تصادفی با بازخورد جفت شده، گروه تمرینی سریالی یا مسدود – تصادفی با بازخورد خودکنترلی و گروه تمرینی سریالی با بازخورد جفت شده). ابزار مورد استفاده شامل پرتاب به سمت یک دایره رسم شده روی زمین بود که با چشمان بسته و از فاصله 3 متری انجام می گرفت و امتیاز 10 تا 100 را شامل می شد. به پرتاب هایی که در دامنه مورد نظر قرار نمی گرفت، امتیاز صفر تعلق می گرفت. نتایج با استفاده از آزمونهای تحلیل واریانس عاملی مرکب و تحلیل واریانس یکراهه، تجزیه وتحلیل شدند و سطح معناداری 05/0 در نظر گرفته شد. در آزمون یادداری، برتری بازخورد خودکنترلی بر بازخورد جفت شده مشاهده شد (05/0 p < )، ولی اثر نوع تمرین مشاهده نشد (05/0 p > )، یعنی تفاوتی بین تمرین در شرایط تداخل زمینه ای و تمرین به شیوه ثابت وجود ندارد. نتایج مشاهده شده در آزمون انتقال عکس نتایج مشاهده در آزمون یادداری بود، یعنی اثر نوع بازخورد مشاهده نشد (05/0 p > ) و نشان داد که کودکان به آخرین مرحله خودتنظیمی یعنی تعمیم پذیری نرسیده اند، اما اثر نوع تمرین مشاهده شد (05/0 p < ) و برتری با گروه های تمرینی در شرایط تداخل زمینه ای بود. همچنین میان گروه های تمرینی در شرایط تداخل زمینه ای یعنی گروه های تمرینی مسدود، سریالی و تصادفی در تمام مراحل یادگیری تفاوت معنادار آماری مشاهده نشد. در کل نتایج این تحقیق، اثر سودمند بازخورد خودکنترلی در مرحله یادداری و تمرین در شرایط تداخل زمینه ای در مرحله انتقال در میان کودکان را نشان داد و باتوجه به نبود تفاوت در میان گروه های تمرینی در شرایط تداخل زمینه ای، نتایج تاییدی بر فرضیه دوم مگیل و هال (1990) بود، چراکه اثر تداخل زمینه ای در برنامه حرکتی یکسان مشاهده نشد.