اثر نوع کانون توجه به صورت خودگفتاری بر تعادل ایستا و پویای زنان سالمند

زمین افتادن و سقوط یکی از شایع‌ترین و جدی‌ترین مشکلات دوران سالمندی محسوب می‌شود. هدف از این پژوهش، بررسی اثر نوع کانون توجه با استفاده از راهبرد خودگفتاری آموزشی بر تعادل ایستا و پویای زنان سالمند بود. به همین منظور، از میان زنان سالمند 60 تا 80 سال ساکن در سرای سالمندان شهرستان قزوین، 45 نفر که معیارهای ورود به مطالعه را داشتند انتخاب شدند و بعد از پیش‌آزمون، بصورت تصادفی به سه گروه خودگفتاری آموزشی با توجه درونی، خودگفتاری آموزشی با توجه بیرونی و گروه کنترل تقسیم شدند. گروه کنترل بدون خودگفتاری، گروه خودگفتاری با کانون توجه درونی و گروه خودگفتاری با کانون توجه بیرونی، طی پنج جلسه به تمرین مهارت‌های تعادلی پرداختند و در پایان جلسۀ پنجم از هر سه گروه، با استفاده از آزمون‌های تعادل ایستا (لک لک) و تعادل پویا (برخاستن و راه رفتن زماندار)، پس‌آزمون بعمل آمد. نتایج حاصل از تحلیل واریانس مختلط نشان داد که هر دو گروه خودگفتاری نسبت به گروه کنترل در تعادل ایستا بطور معناداری عملکرد بهتری نشان دادند این در حالیست که مداخلات خودگفتاری با هر دو نوع کانون توجه، تفاوت معناداری را در تعادل پویای سالمندان موجب نگردید(0.05≤p). بطور کلی با توجه به نتایج این پژوهش می‌توان گفت، خودگفتاری با دستورالعمل کانون توجه بیرونی و درونی می‌تواند به عنوان یک راهکار شناختی برای بهبود تعادل ایستای سالمندان در نظر گرفته شود.