تاثیر کانون توجه در شرایط تمرین کم‌خطا و پرخطا بر عملکرد و یادگیری مهارت پرتاب دارت

هدف مطالعه حاضر بررسی اثر تعاملی نوع دستورالعمل کانون توجه و دو شیوه یادگیری (کم‌خطا و پرخطا) بر عملکرد و یادگیری مهارت پرتاب دارت بود. این احتمال وجود دارد که با تغییر دشواری کارکردی تکلیف، نوع دستورالعمل کانون توجه اثر متفاوتی بر عملکرد داشته باشد. تعداد60 دانشجوی دختر به طور تصادفی در شش گروه درونیکم‌خطا، بیرونی‌کم‌خطا، کنترلکم‌خطا، درونیپرخطا، بیرونیپرخطا و کنترلپرخطا قرار گرفتند. گروه کم خطا تمرین خود را از فاصله کم نسبت به هدف آغاز و به تدریج فاصله را بیشتر می‌کردند. در گروه پرخطا عکس این قضیه اجرا می‌شد. گروه توجه درونی، توجه خود را به آرنج و مچ دست پرتاب و گروه بیرونی توجه خود را به صفحه دارت معطوف می‌کردند. افراد پس از پیش‌آزمون 5 بلوک 60 کوششی را اجرا کردند و 48 ساعت بعد در آزمون یادداری شرکت نمودند. از آزمون تحلیل واریانس عاملی جهت تحلیل داده‌ها استفاده شد. نتایج نشان داد که در گروه کم‌خطا بین کانون توجه درونی و بیرونی تفاوت معنی‌داری وجود ندارد (p>0/05) اگرچه در شرایط یادگیری پرخطا، بین گروه‌ها تفاوت معنی‌داری مشاهده شد (p=0.043). همچنین نتایج نشان داد در گروه توجه درونی بین شرایط تمرینی کم‌خطا و پرخطا تفاوت معنی‌داری به نفع گروه کم‌خطا وجود دارد (p= 0.012). بر اساس نتایج این پژوهش، به نظر می‌رسد، نقش چالش‌برانگیزی شرایط تمرین در اثرگذاری نوع دستورالعمل کانون توجه، بسیار حائز اهمیت است و پیشنهاد می‌شود در شروع تمرین، در هنگام استفاده از دستورالعمل کانون توجه درونی از یادگیری به شیوه کم خطا استفاده شود.