انگیزش و کمال‌گرایی در کاراته‌کاهای موفق و ناموفقِ سوپر لیگ کاراتۀ مردان ایران

امروزه مطالعات بسیاری نشان داده که عملکرد مطلوب ورزشی به عوامل روان‌شناختی بسیاری مرتبط است. هدف این پژوهش مقایسۀ انگیزش و کمال‌گرایی کاراته کاهای موفق و ناموفق سوپر لیگ کاراتۀ مردان ایران بود. مطالعۀ حاضر از نوع علی مقایسه ای است و جامعۀ آماری را کاراته کاهای سوپر لیگ کاراتۀ مردان ایران در سال 1394 در بخش کومیته تشکیل دادند. داده های اولیه به روش در دسترس از 70 نفر از ورزشکارانِ تمام تیم های شرکت‌کننده_ به‌ویژه دو تیم بالا و سه تیم پایین جدول_ در سوپر لیگ کاراته جمع‌آوری شد. پس از به‌دست آوردن اطلاعات مربوط به تعداد مبارزات و نتایج آن برای هر ورزشکار، عملکرد بهینۀ کاراته کاها از طریق فرمول محاسبه و دو گروه کاراته کای موفق و ناموفق تعیین شد (هر گروه 30 نفر). ابزار استفاده‌شده شامل پرسشنامۀ دموگرافیک، پرسشنامۀ انگیزش ورزشی و پرسشنامۀ کمال‌گرایی ورزشی بود. پس از بررسی نرمال بودن توزیع داده ها در دو گروه با استفاده از آزمون k-s و شاپیرو ویلک، نتایج آمار پارامتریک تی دو گروه مستقل نشان داد که تفاوت کمال گرایی سازگار (مثبت) بین کاراته کاهای موفق و ناموفق از لحاظ آماری معنادار بود، اما تفاوت کمال گرایی ناسازگار (منفی) بین دو گروه معنادار نبود. همچنین نتایج آزمون ناپارامتریک یو مان ویتنی نشان داد که تفاوت هیچ‌کدام از خرده‌مقیاس های انگیزش در دو گروه کاراته کای موفق و ناموفق معنادار نبود. در مجموع می توان گفت که بخشی از یافته ها بر نقش ویژگی های روان‌شناختی در عملکرد و موفقیت ورزشی بین دو گروه کاراته کای نخبه که در بالاترین سطح از کاراتۀ جهان و آسیا قرار دارند، تاکید می کند.