شیوه های احیا، ترویج و ارتقای ورزش ها و بازی های بومی و محلی در کشور

این پژوهش از نوع توصیفی – تحلیلی است که به‌صورت پیمایشی انجام گرفته است. نمونه آماری شامل 2983 نفر از دست‌اندرکاران هیات‌های ورزش همگانی و ورزش روستایی و عشایری سراسر کشور، اعضای هیات علمی رشته تربیت بدنی دانشگاه‌های سراسر کشور و متخصصان و کارشناسان ورزشی شاغل در سازمان‌ها و دانشگاه‌های کشور بود. ابزار گردآوری داده‌ها پرسشنامه محقق‌ساخته‌ای بود که روایی آن با استفاده از نظرهای محققان و صاحب‌نظران و پایایی آن از طریق تحقیق راهنما تایید شد (آلفای کرونباخ=77/0). داده‌ها توسط روش‌های آمار توصیفی و نیز تحلیل عاملی تاییدی و نرم‌افزارهای spss و lisrel تجزیه‌وتحلیل شد. نتایج نشان داد که سادگی پرداختن به بازی‌های بومی و عدم نیاز به امکانات و فضای خاص مهم‌ترین جنبه‌های مثبت ورزش‌ها و بازی‌های بومی و محلی‌اند. همچنین نبود برنامه‌ریزی و عدم برگزاری مسابقات منظم از مهم‌ترین موانع توسعه این ورزش‌ها بودند. براساس نتایج تحلیل عاملی تاییدی «آموزش معلمان تربیت بدنی»، «اجرا در قالب درس تربیت بدنی در مدارس و دانشگاه‌ها» و «ترویج در دانشکده‌های تربیت بدنی» راهکار‌هایی بودند که بیشترین اهمیت را در متغیر ترویج داشتند. در متغیر ارتقای راهکارهای «تهیه طرح جامع ورزش‌های بومی و محلی» و «افزایش بودجه این بخش» دارای بیشترین اهمیت بودند. همچنین راهکارهای «آموزش در مدارس و دانشگاه‌ها» و «آموزش و اطلاع‌رسانی از طریق رسانه‌ها» به‌ترتیب اهمیت بیشتری در متغیر احیا داشتند.