بررسی رابطه بین آرزوهای شغلی و جامعه پذیری سازمانی در میان کارکنان ادارات کل ورزش و جوانان شمال غرب ایران

آرزوهای شغلی شامل مسیر‌های شغلی است که به زندگی شغلی کارکنان تداوم، نظم و معنا می‌بخشد. این آرزوها منابع خودشناسی و ثبات در مسیر شغلی است. تحقیقات نشان داده است که توجه به آرزوهای شغلی در بهبود متغیرهای مدیریت منابع انسانی موثر است، از جمله جامعه‌پذیری سازمانی که نقش حیاتی در مراحل اولیه استخدام و مسیر شغلی کارکنان دارد. هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی رابطه بین آرزوهای شغلی و جامعه‌پذیری سازمانی در میان کارکنان ادارات کل ورزش و جوانان شمال غرب ایران بود. روش پژوهش، توصیفی و از نوع همبستگی و به شیوه میدانی بود. جامعه آماری شامل تمامی کارکنان مرد و زن ادارات کل ورزش و جوانان شمال غرب کشور بود که با روش نمونه‌گیری غیرتصادفی هدفمند 263 نفر به‌عنوان نمونه آماری برای مطالعه انتخاب شدند. برای گردآوری داده‌های پژوهش از دو پرسشنامه استاندارد آرزوهای شغلی براساس مدل بیگلیاردی و همکاران (2005) و جامعه‌پذیری سازمانی براساس مدل تایورمینا (1997) استفاده شد. از روش‌های آمار توصیفی و استنباطی (ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه) نیز استفاده شد. نتایج نشان داد که بین آرزوهای شغلی و مولفه‌های آن (شایستگی فنی/کارکردی، شایستگی مدیریت عمومی، ثبات سازمانی، خلاقیت کارآفرینانه، خدمت یا تاثیر داشتن، خودمختاری/استقلال، سبک زندگی و چالش محض) با جامعه‌پذیری سازمانی و ابعاد آن (دریافت آموزش، تفاهم، حمایت کارکنان و چشم‌انداز از آینده سازمان) رابطه مثبت و معنادار در سطح 01/0p < وجود دارد. همچنین مشخص شد که مولفه‌های شایستگی مدیریت عمومی و ثبات سازمانی می‌توانند به‌طور مثبت و معنادار جامعه‌پذیری سازمانی را پیش‌بینی کنند. بنابراین آرزوهای شغلی کارکنان در تسهیل جامعه‌پذیری آنان نقش موثری دارد.